Rozdział 5

            Hej, hej!

Przepraszam za opóźnienie- postaram się już być w miarę systematyczna w dodawaniu nowych rozdziałów.

Ale mieliście za to miniaturkę, za komentarze do której serdecznie dziękuję. Było mi ogromnie miło, kochane!

Chciałam też jeszcze raz podziękować wszystkim kartkowo-oliwkowymJ Mała dostała pół miliona pocztówek- w tym jedna była od samego papieża (i za to, Franio Cię lubię:P)

Ty mrazem rozdział trochę gorszy, za co z góry przepraszam.

Aha- no i przegrałam zakład z koleżanką, więc muszę tu napisać żart. Jestem jednak pewna, że nasza Hermiona również by się zniego śmiała (tak jak najśmieszniejsze dowcipy o blondynkach opowiadają blondynki, a najlepsze kawały o homoseksualistach opowiada mi mój kolega- gej. )

- Co to śmieszniejsze od pięćdziesięciu szlam pod cruciatusem?

- Jedna szlama pod pięćdziesięcioma cruciatusami!

Nie pytajcie. Moja koleżanka śmiała się z tego od kiedy wyczytała to na jakiejś francuskiej stronie dla psycho-pottero-fanów.

Nauczka dla mnie- nigdy nie zakładaj się o bloga.

Przepraszam Was bardzo za ten przerywnik- i miłej lektury J

********************

Grupka przyjaciół w wyśmienitych nastrojach siedziała przy okrągłym stoliku nowo otwartej kawiarni, sącząc powoli fantazyjnie przystrojone, owocowe drinki. Już na pierwszy rzut oka można było przypuszać, że ich portfele zdecydowanie nierzadko widują pokaźne sumy gotówki, ewentualnie kawałki plastików, będące dostępem do najróżniejszych kont bankowych z bogatą zawartością.I nawet nie chodziło tu o sam lokal, w którym ceny stanowczo nie przyciągają ludności pospolitej, jak raczej o naturalność zachowania w takim miescu, ubrania, sprzęt elektroniczny i ogólne zadbanie, czyli wszystkie te rzeczy, które bywają marzeniem przeciętnych nastolatków.

Hermiona nie posiadała się z radości, gdyż po raz  pierwszy od bardzo dawna udało im się spotkać całą grupą. Nieodmiennie uwielbiała swoich mugolskich przyjaciół, chociaż raczej jak bliskie kuzynoswo aniżeli przyjaciółki od serca bądź materiał na potencjalngo męża. Na początku żałowała, że nie może podzielić się ze znajomymi prawdą o swojej naturze. Naturalnie, wiedziała czemu tak jest i nawet nie napomknęła o czymś, co mogłoby wskazywać na jej prawdziwą szkołę czy też zajęcia, chociaż za każdym razem, jak któreś z nich się zwierzało, czuła lekkie ukłucie żalu, że i ona nie może dowiedzieć się, jak problemy ze świata magicznego wyglądają ze strony zupełnie neutralnej. Czasami bowiem takie świeże spojrzenie może w dużym stopniu pomóc w rozwiązaniu kłopotu.

- Wiecie, zastanawiam się, czy nie zostać na studia w Moskwie- dobiegł Hermionę głos Victorie.

- Balet nade wszystko, hmm? – wyszczerzył zęby Nicholas. – No, no Mała Siostrzyczko tańcz, tańcz. Chcemy wreszcie zobaczyć "Dziadka do orzechów" na żywo w Bolszoj. [1]Oczywiście z tobą w roli Klary...

„Mała Siostrzyczko“... Od zawsze byli jak rodzeństwo, czego wyraz nierzadko dawali w formie zwracania się do siebie nawzajem. Wprawdzie były między nimi różnice wieku- największa właśnie między Samuelem, a Victorie (całe 2 lata), ale żadnemu z ich piątki to nie przeszkadzało.

Kolejne ukłucie w serce na myśl o dziecięcych latach, które już nigdy nie wrócą. Wtedy Hermiona nie wyobrażała sobie, by spędzić tyodnia bez chociażby jednego ze swoich przyjaciół, a teraz... Odgoniła nieprzyjemne myśli i skupiła się na rozmowie. Skoro tak ubolewała nad pogorszeniem się stosunków między nimi, głupotą byłoby tracenie pozostałych nielicznych spotkań na zamartwianie się i roztrząsanie całej sprawy. Trzeba korzystać z wspólnych chwil, które los łaskawie zgodził się im podarować.

- Rodzice namawiają mnie na medycynę- mówiła markotnie Victorie. – Oczywiście podkreślają, że to mój wybór, blabla, ale... wiem, że będą zawiedzeni. Tylko babcia niezmordowanie twierdzi, że jeśli nie będę studiować baletu, zmarnuję talent. Ona jest przekonaa, że tańczę co najmniej jak Ulanova...

- Brawo, babcia! Niech żyją babcie! – Samuel poklepał przyjaciółkę po plecach.

- Serio Vicky, naprawdę powinnaś robić to, co lubisz- odezwała się wolno Hermiona. – Twoi rodzice będą musieli zrozumieć...

- Ale ja nie chcę, by coś musieli! – przerwała dziewczyna ze smutną miną.

- Cała ty, Vick- grzeczna i milusia zawsze. Zrozum skarbie, nie skrzywdzisz ich tym. Nie musisz przecież wywoływać wojny domowej, wystarczy że...

- Że moja matka spojrzy na mnie tymi swoimi oczami! I będzi patrzeć i patrzeć, i patrzeć- Victorie spróbowała zademonstrować kompanom opisywane zachowanie rodzicielki.

- To kup sobie burkę.[2] Wtedy nie będzie miała patrzeć ci w gały- mrugnął Nichlas.

Lilian-Marie wzniosła oczy ku nieby. Naprawdę, chłopacy byli czasem tak dziecinni...

- Nie jesteś śmieszny, Nikusiu. Więc daruj. A ty, Vicky po prostu użyj tak zwanej asertywności. Powiedz, że...

W tym momencie Hermiona przestała słuchać. Z wrażenia aż zabrakło jej tchu, gdy spojrzała n drzwi wejściowe.

„To niemożliwe“- pomyślała zszokowana. – „Co on tu robi?! Przecież to...“

**************

- Mugolska knajpa! Czemu musimy tam iść? - marudził Draco Malfoy, patrząc niechętnie na swoją matkę. – Przecież...

- Właścicielem tego lokalu jest czarodziej. W dodatku mój dawny znajomy. I właśnie dlatego pójdziemy tam, a ty nie będziesz narzekał- warknął Lucjusz. – Doprawdy, Draconie- wstydź się. Powinieneś trzymać klasę nawet w zachowywaniu się norm współżycia z mugolami- wypluł ostatnie słowo tak, jakby mówił coś obrzydliwego. Mówiąc o „normach współżycia“ z całą pewnością miał na myśli traktowanie czarodziejów jak, mówiąc nazistowsko- nadludzi, a w najlepszym wypadku- nie robienie krzywdy mugolom.

- Potraktuj to jak wyzwanie, synku- poradziła Narcyza. – Z resztą jedzenie jest tu podobno bardzo smaczne. Wszak bądź co bądź to restauracja dla lepiej urodzonych...

Złorzecząc w duchu rodzicom Draco Malfoy wszedł do pomieszczenia. Pierwszy rzucił mu się w oczy wytrój. Ślizgon nigdy, nawet  pod pięćdziesięcioma cruciatusami ( :P:P) nie przyznałby się, że nawet spodobało mu się to miejsce. Białe ściany pokryte abstrakyjnymi motywami roślinnymi, skórzane kanapy i fotele, pomysłowo zrobiony bar za kamienną szybką. Tak, knajpka miała w sobie bez wątpienia to coś.

Natomiast drugą rzeczą, jaką ujrzał młody arystokrata była Granger.

Siedziała sobie jakby nigdy nic z grupą przyjaciół. Wyglądała inaczej, a jednocześnie Draco nie potrafił określić, na czym ta różnica polegała. Lekki makijaż, inne uczesanie, radość, z jaką wydawała się rozmawiać ze znajomymi, beztroska? Może jeszcze co innego, a może to wszystko razem? Nie wiedział i bardzo go to denerwowało. To pzecież szlama! Jakim prawem... Nagle spojrzenia obojga spotkały się.

*********************

- O nie... – wyszeptała Hermiona. Wszelka nadzieja, że pozostanie niezauważona wśród licznych gości znikła. Ewidentnie doszło do zbiegnięcia się ze sobą ich wzroku gdzieś w przestrzeni.

- Co się stało? – zagadnęła Lilian-Marie, patrząc na przyjaciółkę zmartwiona.

- Tu...tu jest ktoś zmojej szkoły- wyjąkała gryfonka, nim zdążyła ugryźć się w język.

- Super! Poznaj nas z nim! – klasnęła w ręce Victorie.

Tego się obawiała.

- To chyba nienajlepszy pomysł- zaczęła niepewnie. – My... niezbyt się lubimy...

- I to ponoć ja jestem dziecinny- mruknął z przekąsem Samuel. – Mionuś, czy nie uważasz, że...

Ni skończyłł. Przerwał mu brzęk tłuczonego szkła, dochodzący z baru.

- PIEPRZONY, KURWA CZARNUCH!!!!!- łysy jegomość w dresie wypadł zza zaplecza, popychając na ladę nie gorzej zbudowanego Murzyna. – WYNOCHA STĄD, NIGGER[3]!!!

- PIEPRZ SIĘ, BIAŁASIE!- Murzyn nie pozostawał obojętny takiej zniewadze  i rzucił się z pięściami na agresora.

Nie wiadomo skąd pojawili się współtowarzysze zarówno jednej, jak i drugiej strony, i pospieszyli na pomoc swoim ziomkom

Hermiona spojrzała na swoich znajomych z niemym przerażeniem. Nicholas również miał czarną skórę.

- Zmywamy się- mruknęła Lilian-Marie., pospieszie wypisując czek na całe zamówienie i rzucając go na stół.

Nie trzeba było im tego powtarzać.

*****************

- W dzisiejszych czasach? W centrum Londynu? Czy ten świat zupełnie zwariował?! – krzyczał Samuel, gdy przestali biec, dwie przecznice dalej. – O co im kurwa chodziło?

- Szok- Victorie dysząc złapała się za głowę. – Nie mam pojęcia co im odpierdzieliło, a tym bardziej dlaczego obsługa na to pozwoliła. Przecież to dobry lokal.

- Nawet nie zdążyli zareagować- machnął ręką Nicholasl. -  To się stało za szybko...

- Tak czy inaczej, pierwsze wrażenie niezbyt pozytywne- skwitowała Lilian-Marie. –

- A ty Hermisiu, opowiedz nam o tym znajomym. Cóż to za mężczyzna próbuje skraść serce mojej księżniczce? – zmienił temat Samuel, posyłając jej jeden ze swoich pięknych uśmiechów.

Hermiona zastanowiła się chwilę.

- Żaden tam „książę“! – wzdrygnęła się. – Wiecie, na dobrą sprawę ten chłopak jest podobnym rasistą jak tamci idioci. On i cała jego rodzina.

---

[1]  Znany teatr w Moskwie

[2]  Jedno z możliwych nakryć głowy dla muzułmanek, zasłaniająca nawet oczy

[3]  Angielskie, bardzo obraźliwe słowo określające Murzyna.