ROZDZIAŁ 27i 2/2 (28)

Kochane! Tak więc jest! Przepraszam, że musiałyście tyle czekać.
Ale za to, jest dużo dramione, chociaż długością rozdział nie grzeszy.
Chociaż z drugiej strony, biorąc pod uwagę realia tego bloga,nie można jej nic zarzucić i poprzednie zdanie okazuje się fałszywe, a...
Dobra- przestaję:P
Przeszłyśmy przez połowę, teraz muszę bardzo poważnie przemyśleć nad pewnymi połączeniami fabuły.
Napewno dodam też miniaturkę obiecaną, kolejną z serii (przecież nie są dokończone, ostatnio skończyło się na retrospekcji koloru blond:) ) oraz tą z fabułą podobną do Nieuchwytnych, bowiem zostałam o to poproszona.
Tyle. Dziękuję Wam, że jesteście. Rozdział dedykuję Annie anonimowi z ostatniego komentarza:)

ROZDZIAŁ 27i 2/2 (28)

- Wydaje ci się, hmm? Zaiste, ciekawe... - rzucił złośliwie, przypatrując się uważnie Hermionie.

            Było jej zimno, od razu zauważył. Głupia, kto normalny wychodzi teraz na zewnątrz bez płaszcza? Lato się skończyło!

Zimno jej....

Draco zacisnął zęby starając się ignorować irracjonalną pokusę aby temu zaradzić.

- Zajmij się swoimi problemami. Moje zostaw w spokoju, bo to już będzie za dużo jak na taką małą szlamcię- warknął, by zająć czymś umysł.

Lepiej już było rozmawiać z Granger niż bić się z idiotycznym pomysłem dotyczącym znalezienia sposobu na to, że szczęka zębami z powodu panującego chłodu.

- Nie uważam się za osobę z wielkimi problemami. Ludzie naprawdę, naprawdę mają gorzej- odrzekła cicho Hermiona. -

            Malfoy zmarszczył brwi i utkwił wzrok w Gryfonce. Osobiście uważał, że jest inaczej. Wiedział, że mimo milionów na mugolskich kontach w mugolskich bankach, nie ma ona lekko- był dość inteligentny, by już w wakacje zorientować się, że nawet bezwiednie za wszelką cenę poszukuje sposobów, by zastąpić jakoś zupełny brak zainteresowania ze strony rodziców.

Do tego naprawdę denerwowali go Potter i Weasley, którzy może i szczerze lubili ją, jednak łączyła ich nawzajem męska przyjaźń na tyle silna, że Draco obserwując ich nie mógł się oprzeć wrażeniu, iż Hermiona schodziła na dalszy plan, będąc przy tym niezastąpiona, jeśli chodziło o odpisanie pracy domowej lub pożyczenie notatek. A ona się godziła. Może dlatego, że naprawdę tę trójkę łączyło coś głębszego? Przecież nawet pomimo ostatniej kłótni, zdawałoby się- poważnej- i tak w końcu skończyli jako najlepsi przyjaciele...   

Lecz to była cała Granger. Zawsze stawiała siebie na dalszy plan. Skromna, nienarzucająca się, o chorobliwie niskim poczuciu własnej wartości.

- Mylisz się- powiedział po chwili.

Hermiona spojrzała na niego ciekawie.

- Co masz na myśli? - spytała ostrożnie.

Westchnął i teatralnie pokręcił głową.

- Wiesz...- zaczął- Nie sądzę, byś była godna litości czy coś w tym stylu. Jasne, znajdziesz ludzi, a nawet całkiem sporo, którzy są w o wiele bardziej parszywej sytuacji, ale... Granger, ty naprawdę masz... nie do pozazdroszczenia- powiedział w końcu.

Źrenice Hermiony rozszerzyły się nienaturalnie.

- Kto by pomyślał- rzekła w końcu, a na jej wargach wykwitł figlarny uśmiech. - Jeszcze niedawno zdawało mi się, iż żywiłeś przekonanie, że skoro jestem milionerką, niczego mi w życiu nie brakowało i...

- Widocznie źle mnie wtedy zrozumiałaś- uciął. - Albo zmieniłem zdanie. Zresztą- czy to ważne? Chodzi o to, że musisz pamiętać, że mimo iż doprawdy jesteś mi zupełnie obojętna, a nawet najlepiej byłoby, gdybyś była mi obojętna poza MOIM światem, ale... Granger, doprawdy, to twoje drżenie jest irytujące!- zdenerwował się nagle, po czym niewiele myśląc zrzucił z siebie płaszcz i nałożył go na ramiona dziewczyny.

- Na drugi raz pomyśl chociaż trochę nim zdecydujesz się paradować po błoniach w samej koszulce. Będę niezwykle wdzięczny, unikniemy w ten sposób pobrudzenia mi szlamem kolejnego płaszcza- warknął.

Hermiona zamrugała, nie bardzo wiedząc, co właśnie się stało. Postanowiła zachować ostrożność, jednakże naturalnie- nie  mogła tego gestu zignorować.

- Jesteś niespotykanie uprzejmy, aż wydaje się to dziwne. Niemniej- dziękuję, doceniam- rzekła powoli.

- Och, Granger- to po prostu czyste pobudki egoistyczne! - zaśmiał się przekornie, po czym momentalnie spoważniał, chcąc za wszelką cenę zmienić temat. - O czym to ja....  Ach- Mówiłam o tym, że jesteś mi obojętna- spojrzał na nią naprawdę ŹLE, a Hermionie zrobiło się niespodziewanie przykro, mimo iż przecież wiedziała, że tak się sprawy mają, że nie znaczy dla niego nic.

- Niemniej, musisz wiedzieć, że to nie jest tak, że... - dobiegł ją znów głos Malfoya - Że ty sama powinnaś wiedzieć, że nie jesteś jakaś.... ja wiem...- gorączkowo myślał, jak wyrazić swoje myśli we właściwy sposób- Jakaś niepotrzebna lub pomijana. Powinnaś znać swoją- szlamowatą co prawda, ale zawsze- wartość. Nie bagatelizuj swoich problemów. One są ważne I...

- Zaraz, zaraz!- przerwała Hermiona. W głowie miała mętlik, za wszelką cenę starała się zrozumieć pobudki chłopaka. Doprawdy, nie rozumiała go. Czasem zachowywał się jak rasowy Ślizgon- pełen drwiącej pogardy i czystej złości, a czasem.... A czasem, jak na przykład teraz, kiedy zdawało się, że wracał mu ludzki głos... Wtedy jawił się jako całkiem porządny człowiek.

- Czy ty właśnie zasugerowałeś, że jestem... WAŻNA?!- spytała w końcu niepewnie. - Draco, Doprawdy, zaczynam się o ciebie martwić i...

- Czy ty właśnie powiedziałaś, że martwisz się O MNIE?- odpłacił złośliwie. - Doprawdy- nie powinnaś. Nie potrzebuję tego. A jedyne co zasugerowałem, to byś przestała zachowywać się tak piekielnie altruistycznie i skupiła na sobie, miast trzymać się roli radosnej, skrzywdzonej dziewczynki, myślącej o wszystkim innym, aniżeli tylko o sobie. Męczennicę narodów, zawsze w cieniu i zawsze na uboczu! - uznał, że powinien jednak złamać trochę tą niesłychanie słodką atmosferę

Hermiona zmarszczyła brwi- poczuła narastającą złość; nie była to jednak złość destrukcyjna, raczej bardziej.... przepełniona determinacją?

Tak, to dobre wytłumaczenie.

- Posłuchaj- siliła się na ton opanowany. - Nie wiesz nic o moim życiu, więc proszę, z łaski swojej- osądów nie wydawaj. Nie znasz mnie! Wiesz o mnie tylko tyle, że jestem- jakbyś to powiedział... - teatralnie zamyśliła się- Pewnie coś w rodzaju "szlamowatej kujonki". Przypuszczalnie gorszych słów byś nie użył, bo przecież obiecałeś. Ale- nabrała powietrza- W dalszym ciągu to jest nic. Nie można wydawać osądów o ludziach, których się nie zna...

Draco przez chwilę na nią patrzył, a potem przybrał zwykły sobie, arogancki wyraz twarzy.

- Tak? A co niby przed chwilą sama mówiłaś? Jak wymądrzałaś się o moich rzekomych problemach? - spytał zaczepnie.

            Westchnęła. Naprawdę tego nie rozumie?

- Jest różnica między wydawaniem osądów, a chęcią zrozumienia- wyszeptała. - Na tym właśnie wszystko polega. Na chęci poznania drugiej osoby i...

- W takim razie daj się poznać- wyrwało się Ślizgonowi, a potem świat się zatrzymał.

Mijały sekundy, dni, wieki- a oni stali naprzeciwko siebie, na lodowatych błoniach i wpatrywali się nieruchomo w świetliste punkty swoich oczu. Ich własna mała moc do powstrzymania upływu wszystkiego, co ich otaczało, zdawała się aktywować, jakby już nic nie istniało, jakby ktoś zniszczył w jednej chwili wszystkie zegarki, uprzedzenia i ślady przeszłości, na moment- choć też może na wieczność- umieszczając w ich oczach lustra, dzięki którym mogli dostrzec siebie. Po prostu siebie- takimi, jacy byli.

A potem wszystko ustało, a przenikliwy wiatr uderzył ze zdwojoną prędkością, najpierw mierzwiąc włosy Hermiony, a potem muskając sweter Dracona, by wreszcie zakończyć swoją wędrówkę w sercach obojga.

- Chodź, Granger. Naprawdę robi się zimno- wyszeptał Malfoy, tak jakoś naturalnie oferując jej swe ramię. A ona w odpowiedzi wsunęła pod nie zmarzniętą dłoń, po czym pogrążeni w totalnym milczeniu ruszyli razem do zamku Hogwart.