NIEUCHWYTNE 2

Cześć!

Druga część nieuchwytnej wariacji przed Wami. Proszę bardzo, Kochana.

Dostałam dokładne instrukcje- mam nadzieję, że efekt Cię zadowoli, bo dla mnie osobiście trochę brakuje.

Przy tym chciałam Kochane powiedzieć, że publikacja tego stała się problematyczna (Ty, Moja Droga burę już dostałaś:P ),  bo znalazłam starą miniaturkę, którą chciałam Wam opublikować przy jakiejś specjalnej okazji. Mimo że owa miniaturka jest inna, w nieco innej konwencji i ma nieco inny sens, również tematem jest nieuleczalna choroba Miony. Co wprawia mnie w konfuzję, gdyż z jednej strony głupio wstawiać dwie rzeczy dotyczące podobnych tematów, no a z drugiej osobiście uważam, że tamta jest  warta uwagi. No ale nicJ

Na razie przed nami rozdziały i dokończenie naszych wariacji miniaturkowych, które przypomnę, nie zawierają w sobie NIEUCHWYTNEGO - za to NIEUCHWYTNE zawiera je (pierwsze skojarzenie- każdy kwadrat jest prostokątem, ale nie każdy prostokąt jest kwadratem:P).

Taki misz masz mały, ale przecież Wy jesteście mądre i wspaniałe, więc zrozumiecie!

Tak więc proszę.

Tak, wiem, że niezbyt udane, ale tak jak pisałam- powstawało wedle ściśle określonych wytycznych.

A co!

Wasza

Mildredred

NIEUCHWYTNE 2

- Zrobiliśmy badania, które potwierdziły tylko nasze przewidywania- oznajmił magomedyk, siadając za biurkiem i zdejmując okulary.

                Narcyza poczuła się słabo, a potem odnotowała, że Lucjusz zamknął swoją dłoń na jej dłoni. Nie odważyła się jednak na niego spojrzeć.

W sumie powinna być na to przygotowana- informacja o stanie Hermiony nie była dla niej nowością. Ale każda rozmowa z lekarzem stanowiła iskrę nieuchwytnej nadziei, każdy wieczór zapalał ten drobny promyczek, że może to tak naprawdę tylko koszmarny sen, że rano wszystko będzie jak dawniej- przebudzi ją Lucjusz, wstający do pracy, potem wstanie ona, ujrzy Hermionę, rozmawiającą z Draconem, która ukłoni jej się, zaparzy kawę i pośle ten jej cudowny uśmiech, przepełniony szacunkiem i podziwem. Potem pozwoli na to, by dzisiaj mała miała wolne i z uśmiechem będzie śledzić tą piękną Magię pomiędzy jej synem, a Gryfonką.

Tymczasem słowa medyków czy realia poranków były bezlitosne. Od dwóch tygodni tkwili w nieuchwytnym koszmarze, a ich całym światem był chłodny korytarz w Świętym Mungu i sala, do której Draco prawieże siłą przecież wprowadził ją po raz pierwszy.

Nie miała odwagi spojrzeć na Hermionę, gdy wiedziała już to, co najgorsze- do czasu, gdy Draco- mały Draco, który przecież tak samo był jeszcze dzieckiem, nie powiedział jej tego, o czym wolała nie myśleć. Uświadomił jej fakty, a ona poczuła wstyd, gdy uświadomiła sobie, że przedkładała je nad dobro Hermiony.

Więc poszła.

To była jedna z najtrudniejszych chwil w jej życiu. Spojrzeć w oczy... SWOJEMU dziecku, które jest umierające. Udawać, że się nic nie dzieje. Być silną, bo tak trzeba, bo jest się tą dorosłą... Bezradnie patrząc, jak traci się jedną z najcenniejszych rzeczy... istot w swoim życiu.

Nie wytrzymała w momencie, gdy Hermiona poczuła się zawstydzona. Zawstydzona pomocą, którą Narcyza jej udzielała. Uderzył ją fakt, że wciąż myśli o sobie jako o tej „gorszej”. A przecież... A przecież zarówno ona, jak i Lucjusz zrobiliby wszystko... Wszystko, by ją uratować.

Oczywiście, nie miała odwagi wyprowadzić jej z błędu. Pamiętne „nie jesteś już naszą służącą. Ani niewolnicą. Ty jesteś naszą miłością” zostało niewypowiedziane. Zamiast tego rzuciła kilka krzepiących, nieuchwytnych słów i uciekła.

Każdy ma swoje granice wytrzymałości, a to, w czym pani Malfoy tkwiła znacznie przekraczało te jej.

- Obawiam się, że nic nie możemy już dla niej zrobić- oznajmił uzdrowiciel. – Przynajmniej w naszym ośrodku. Co do innych- nie jestem w stanie Państwu powiedzieć... Z resztą jeśli już, byłoby to dość ryzykowne i na pewno bardzo kosztowne. Niepotrzebny zachód zarówno dla Państwa, jak i innych lekarzy... Nic pewnego, powiedziałbym- prawie nierealnego. Cóż, drodzy Państwo Malfoy- złożył ze sobą palce obu rąk i spojrzał krzepiąco na zasoczonych Narcyzę i Lucjusza. – Niech się Państwo tak bardzo tym nie przejmują... Jestem pewien, że znajdą równie sumienną i pracowitą służącą, bo doprawdy, każda przecież marzy o tym, by pracować w Państwa domu. Naprawdę, proszę spojrzeć na to z innej strony... Są przypadki, kiedy taka choroba uderza w członka rodziny.

- Jakim prawem?! – nie wytrzymała wzburzona Narcyza.

Jej oczy patrzyły przenikliwie na zaskoczonego magomedyka- kryły sobie niedowierzanie zmieszane z niemą wściekłością i odrazą. Dawno już nie odczuwała takiej wściekłości.

– Jakim prawem... Jakim prawem selekcjonuje pan w ten sposób swoich pacjentów?!! To jeszcze dziecko, a pan traktuje ją jak... jak jakąś gorszą kategorię! Jakim prawem zwraca pan uwagę na stan społeczny?! – wyrwała się Lucjuszowi i podniosła zamaszyście z krzesła, przewracjąc je na ziemię. Nie zwróciła na to uwagi. Teraz już krzyczała i gdyby nie zaklęcie wyciszające, rzucone na gabinet, słychać by ją było w całym szpitalu. - Hermiona nie jest żadną niewolnicą, a nawet gdyby była, to nie jest sprawa uzdrowiciela! Czy pan w ogóle jest człowiekiem?! Skoro naprawdę widać nie możecie jej pomóc, zabieramy ją. Zdrowsze dla niej będzie towarzystwo RODZINY w miejscu, które nazywa swoim domem!!

Magomedyk był w szoku. Podobnie jak Lucjusz, ale jego zaskoczeie trwało tylko chwilę. Również się podniósł, stając obok żony. Obdarzył lekarza najbardziej pogardliwym spojrzeniem, na jakie kiedykolwiek się zdobył i wysyczał przenikliwie:

- Radziłbym się pakować z twojego pięknego gabinetu. Zdaje mi się, że już nigdy nie będziesz miał okazji „leczyć” żanego pacjenta...

Po czym objął Narcyzę w pasie i skierował się do wyjścia, machnięciem różdżki zrzucając na ziemię dyplom ukończenia magomedycyny. – Nie zasługujesz na to- rzucił na odchodne.

A Narcyza odwróciła się jeszcze i oznajmiła cicho:

- Zadziwiające, jak smutne musi być twoje życie, że nie pojmujesz tak prostej rzeczy. Naprawdę, tylko ci współczuć, że nigdy nie poczułeś tego, jak wspaniale jest móc prawdziwie kochać swoich bliskich.

I wyszli, zostawiając „uzdrowiciela” w zupełnym zaskoczeniu.

****

- Tylko nie waż się sprzątać! – mruknął Lucjusz.

Właśnie wrócili z Hermioną ze szpitala- od pamiętnej rozmowy z uzdrowicielem nie minęła nawet godzina.

Radość Gryfonki z ujrzenia Lucjusza u siebie w sali i ponownej wizyty Narcyzy przyćmiła zaskoczenie z powodu tak nagłej informacji o konieczności natychmiastowego opuszczenia szpitala. Również dla Dracona, spędzającego jak zwykle z nią całe popołudnie, tak szybka decyzja była szokiem.

Hermiona została więc przyprowadzona z powrotem do Malfoy Manor tak, jak powiedziała to jej Narcyza podczas pierwszej wizyty. I również tak jak powiedziała- było to niedługo od tamtej chwili.

Teraz więc pani Malfoy również mając w  pamięci to, co wówczas obiecała swojej podopiecznej patrzyła to na nią to na Lucjusza z nieodgadnioną miną.W końcu westchnęła tetralnie. Puściła rękę Hermiony, za którą prowadziła Gryfonkę przez całą drogę powrotną ze szpitala i podeszła do swojego męża.

- Ech, w porządku, mała Hermiono... Możesz EWENTUALNIE nakryć do stołu- łaskawie zgodziła się.

- Dla czterech osób!- wtrącił Draco, wiedząc, że znając Hermionę to nie jest takie pewne.

Lucjusz już miał kategorycznie zaprzeczyć i powiedzieć, co o tym wszystkim myśli, ale w porę powstrzymał się.

- No dobrze- skapitulował, po czym wycelował w nią palcem. –Ale nie waż się zmywać!

- Właśnie! – podchwyciła  Narcyza. – Udzieliliśmy ci pozwolenia na przygotowanie do posiłku. Na więcej nie licz. Masz się słuchać!

Draco pokiwał z politowaniem głową.

- No i nie masz wyboru, Mioniu- szepnął, ujmując ją za rękę. – Znasz ich bardzo dobrze, zdania nie zmienią. Dostosuj się...

- Och... Dobrze...Dobrze, proszę Państwa.... – uległa Hermiona, rumieniąc się ze wstydu, po czym skłoniła się posłusznie przed Narcyzą i Lucjuszem.

Pani Malfoy zaś w odpowiedzi na ten gest założyła ręce na piersi i zrezygnowana pokręciła z politowaniem głową.

****

- Prawda jest taka, że są bardziej dojrzali od na obu- wyszeptała Narcyza, wtulając głowę w ramię Lucjusza.

Poczuł niespodziewane ciepło w okolicy serca i zaczął gładzić lśniące blond loki. Udało mu się wyswobodzić kilka z idealnego ułożenia, co zaburzyło perfekcyjną ich harmonię. Chwila nieuchwytnego wytchnienia od codziennych koszmarów.

- Nie, Narcyzo... – odezwał się- sam niewiedział czemu. Może dlatego, że mimo iż nieuchwytny lęk ściskał jego serce, pragnął być z ukochaną szczery. Jak zawsze. To pozostawało niezmienne. – Są bardziej beztroscy i potrafią cieszyć się sobą, nawet kiedy nasze serca przepełnia strach. Ale nie są dojrzalsi. Tak jak mówiłaś, to tylko dzieci. Jednak mają tą nieuchwytną umiejętność do czerpania szczęścia tam, gdzie jest miejsce na ból i łzy. Ty też ją masz, najdroższa— dotknął wargami jej zimnych, zapłakanych ust. – Tylko teraz spotkało nas za dużo cierpienia...

Narcyza biernie pozwalała na wszystko, co robił jej mąż, mając tą cudowną, nieuchwytną świadomość, że wreszcie nie musi maskować rozpaczy. Jednocześnie, chciała być silna. Przecież to wszystko nie mogło się tak skończyć!

- Nie pozwolę! Musi być...

- Narcyzo..

- Zrobię wszystko, wszystko...

- Narcyzo...

- Nie uciszaj mnie! – krzyknęła nagle- tak, że aż sam Lucjusz wzdrygnął się mimowolnie. W oczach Narcyzy kryła się wściekłość i determinacja, jakiej Lucjusz dawno u niej nie widział. Od czasu choroby Hermiony często płakała, jeszcze częściej nie w ogóle nic nie mówiła, żyjąc zdaje się w swoim świecie. Było to dla niego niezwykle bolesne- z dnia na dzień czuł, że traci dwie najważniejsze kobiety w jego życiu. Teraz jednak w postawie żony było coś budzącego lęk – choć w nieco inym sensie niż na ogół. Doprawdy nikt przy zdrowych zmysłach nie wchodziłby w tym momencie pani Malfoy w drogę. Z oczu ciskała gromy, zmarszczki idealnie rzeźbiły jesj idealną twarz, czyniąć ją paradoksalnie jeszcze bardziej idealną. Z całej jej postawy płynęła niespotykana, miażdżąca siła. Perfekcyjnie, nienaturalnie wręcz piękna i upiorna zarazem arystokratka.   Bez wątpienia, nie wachałaby się ani chwili przed jakąkolwiek działalnością, by dopiąć celu. Rzeczywiście- w słowach, jakie wypowiadała kryło się sto procent prawdy - MUSI BYĆ jakaś metoda leczenia! I przysięgam, że choćbym miała zaprzedać duszę diabłu, uratuję ją! – wyszeptała.

Nieuchwytny chłód i moc tych słów zawirowały w powietrzu i poniosły się hen, daleko, muskając blade policzki śpiącej w pokojuobok Hermiony i wylatując przez uchylone okno, by unieść się i zanieść to desperackie zapewnienie pani- władczyni magicznego świata wysoko aż do bezlitosych gwiazd, które obojętnie trwają na sklepieniu od miliardów lat, wysłuchując setek tysięcy podobnych błagań, zaklinań, gróźb i ultimatów.  I tylko dla niektórych z tych marzeń robią wyjątek i godzą się przemienić nieuchwytne, zapisane nam bezlitośnie koleje losu.

**********

Jednym z najpodlejszych rzeczy, jakie człowiek może doświadczyć, jest patrzenie na cierpienie osób bliskich i świadomość, że nie można nic samemu zrobić, by im pomóc. Nawet nie chodzi o fakt, że to, co kiedyś ktoś wykonywał bez problemu stało się nieosiągalnym sukcesem. Najgorsze ze wszystkiego jest to nieuchwytne uczucie bezsilności.

Podobna sytuacja spotkała rodzinę Malfoyów. Hermiona słabła z dnia na dzień, Draco spędzał przy niej każdą sekundę, a Lucjusz znikał na całe dnie, poszukując sposobów ratunku.
- Tak bardzo, bardzo jestem z ciebie dumna- wyszeptała pewnego dnia Narcyza, gdy podawała jej eliksir.
Eliksir, który tak naprawdę nie mógł w żaden sposób pomóc. Istniała tylko nadzieja, że może opóźnić- i to przesądziło sprawę.
Cierpienie, które wiązało się z przyjmowaniem eliksiru stało się współmierne z cierpieniem Narcyzy, kiedy musiała patrzeć na łzy bólu, spływające po twarzy Hermiony.
- Nie smuć się, pani. Proszę- wyszeptała w odpowiedzi dziewczyna.
Arystokratka kiwnęła głową. Tak się jakoś stało, że nie zdołała powstrzymać nieuchwytnych słów, które wyszły jej z ust.
- Nie potrafię, moja droga.
Poczuła w dłoniach małe ręce Gryfonki.
- Nigdy nic nie wiadomo- oznajmiła słabo.
A Narcyza po raz kolejny przypomniała sobie syna:
"Ona potrzebuje mamy.."
Spojrzała na jeszcze raz na tę swoją małą, kochaną dziewczynkę i pozwoliła, by oczy zaszły jej łzami. Odgarnęła jej z twarzy kasztanowe kosmyki i bezgłośnie wypowiedziała to, co nieuchwytnie wciąż tkwiło w jej sercu, a czego jeszcze nigdy nieodważyła się wyznać jej na głos.
" Kocham Cię."
Już miała  nadzieję, że Hermiona nieodnotowała ów faktu. Byłoby lepiej. Jednakże...
- Też cię kocham, pani- dobiegł ją głos podopiecznej.
A potem Narcyza spędziła długie godziny, leżąc tuż obok Hermiony i głaszcząc jej włosy- zupełnie jak matka.  Starała się przełamywać swój nieuchwytny lęk, jednak w najgorszy przestach wpędzały ją wciąż dźwięczące w głowie słowa jej synka- „będziesz żałować”. Starał się nie skupiać na myślach o momentach w przyszłości, tym co będzie PO. W niejaką konfuzję wprawiał ją fakt, że Hermiona wciąż czuła do niej chorobliwy wręcz respekt i przestrach. Mogłoby się wydawać, że to ułatwi sprawę- nic bardziej mylnego. Niektórzy posunęliby się nawet do stwierdzenia, że cała sytuacja sprawę utrudnia. Ciężej było przytulić, ucałować, ściskać za rękę, kiedy choroba dawała o sobie znać. Niemniej takie działania były niezbędne- tak jak powiedział Draco. Hermiona niewątpliwie tego potrzebowała, a Narcyza szybko zdała sobie sprawę, że mimo iż fakt, iż Gryfonka jest obcą osobą i kontakty nigdy nie będą takie, jak do swojego dziecka- to tak naprawdę nie mogłaby czuć się bardziej zdołowana, gdyby mała była ich biologiczną córką.

Przecież inne nie znaczy gorsze. Skłonienie głowy nie oznacza braku potrzeby płaczu z bólu w ramionach kogoś dorosłego. Pełne szacunku tytuły nie są równoznaczne z brakiem miłości w spojrzeniu.

Draco również zauważył to i zaakceptował. Dwoje młodych ludzi wytworzyli między sobą specyficzną, nieuchwytną więź i żadne z nich niewyobrażało sobie, że kiedykolwiek może być inaczej. Potrzebowali siebie nawzajem. Miłość, jaką darzyli była niepodobna do uczuca, jakim darzą się piętnastolatkowie. Może przez doświadczenie, może przez okoliczności, może przez dojrzałość.

Nie była też podobna do żadnej miłości rodem z książek, czy mugolskich filmów.

Bo to był prawdziwy świat.

A jedyną nieuchwytną prawdą było to, że się kochali. Bo przecież w prawdziwym znaczeniu słowa „Miłość” zawiera się wszystko, co nieuchwytnie piękne.

I nie trzeba więcej używać żadnych zbędnych słów, bo to zbyteczne. Przecież słowa są zbyt zwyczajne, by opisać magię.

****

- Hermiona?

- Draco!

Ślizgon podszedł do dziewczyny i pocałował ją lekko w czoło.

- W porządku? Nic ci nie trzeba?

Obdarzyła go ślicznym uśmiechem.

- Nic, Draco...

- To dobrze- wsunął się do jej łóżka i począł gładzić po włosach.

- Tak bardzo, bardzo mi tu dobrze- wyszeptała, rozkoszując się tą delikatną pieszczotą.

Spojrzał na nią uważnie.

- To twój dom, Mioniu. Masz się tu czuć jak najlepiej!

- Państwo konsekwentnie kontrolują moje sprzątanie...

Draco zaśmiał się cicho.

- Oj Hermionko, Hermionko- zacmokał. – Pewnie jesteś niepocieszona, hmm? – zmierzwił jej włosy.

- Cóż, troszkę dziwnie się czuję- przyznała. – Ale w sumie wypadałoby się podporządkować.

- Znam ich trochę dłużej. Jak się na coś tak zawzięli, to żadna siła ich nie odwiedzie- stwierził Ślizgon.

Hermiona westchnęła i przymknęła oczy.

- Uwielbiam was- wyszeptała. Absolutnie uwielbiam was wszystkich!

Mocniej ją przytulił, czując jak nieuchwytna obręcz ściska jego serce.

- To się dobrze składa. Bo my uwielbiamy ciebie...

- Myślisz, że to wszystko jest możliwe? – zapytała nagle. – Wiesz, szczerze jestem szczęśliwa. Mam teraz wszystko i nie patrzę na przyszłość, bo jawi się w czarnych barwach. Ale z drugiej strony- będzie, co ma być. Więc staram się żyć chwilą- a teraz... Teraz czuję nieuchwytną radość.

- Jesteś wśród bliskich- odpowiedział po chwili namysłu. – Dla nas to również wielkie szczęście. Tak, jak kiedyś powiedziała moja mama- wszyscy bardzo się cieszymy, że tu jesteś. Ale... ale... – urwał. Nie mógł sprecyzować tego co czuje, nie mógł wyrazić tego nieuchwytnego lęku, który paradoksalnie współgrał z niewysłowionym szczęściem- niczym dwie, upiorne nici wiążące się ze sobą, tworzące razem najróżniejsze demoniczne struktury, zaróżowiające policzki i wyciskające z serca to wszystko, co nieuchwytnie niewysłowione.

- Draco, ja zawsze z wami będę. Nie opuszczę was na krok, nigdy. Obiecuję- dobiegł go jeszcze szept Hermiony.

W tych kilku słowach kryła się cała szczerość i siła jej serca.

A po chwili oboje pogrążyli się w miarowym, spokojnym śnie, pozwalając nieuchwytnym marzeniom malować wspólną, magiczną przyszłość.

*************

Lucjusz pojawił się w kominku i machnięciem różdżki zatrzasnął drzwi salonu.

Wyrwał przy tym z zamyślenia Narcyzę, która nieuchwytny lęk i rozpacz starała się zagłuszyć czytaną książką.

W jego spojrzeniu kryło się coś dziwnego.

Nie trzeba było wiele słów. W końcu byli dla siebie stworzeni. Byli jednością, a to znacznie ułatwiało sprawę.

Wystarczyło jedno, jedyne zdanie.

- Medycy z Brazylii powiedzieli, że jest szansa- wyszeptał w końcu.

A otem zrobiło się bardzo ciemno.

A nieuchwytna nadzieja muskała serca wyniosłych arystokratów przez całą bezsenną noc, spędzoną na dzieleniu się wzajemną bliskością.

*********

Hermiona siedziała na fotelu w wielkim ogrodzie Malfoyów, trzymając głowę na ramieniu Draco, dłoń ukrytą w jego dłoni na jego kolanie i swoje chore serce w sercu jego oraz jego rodziców, siedzących tuż obok.

Byli razem, we czwórkę i starali się chłonąć całymi postawami nadzwyczajną, nieuchwytną magię tej chwili- bez różdżek, bez zaklęć, bez magii.

Kiedy Lucjusz przyniósł Hermionę z jej pokoju na huśtawkę- do ogrodu, który tak uwielbiała, spodziewane łzy zastąpił szczery śmiech i nadzieja.

Wielki, nieuchwytny ból, który krył się u każdego został przyćmiony przez czyste szczęście z tej jednej, jedynej chwili- być może ostatniej.

Już jutro. Już jutro zaprowadzą Hermionę do Kliniki imienia Swirla Mancjusza, jedynego miejsca, gdzie istnieje cień szansy na uratowanie. Szansy, której magomedycy nie potrafią ocenić. Może.

Może, może, może.

Może się uda, może już nigdy więcej się nie obudzi.

Nie wróci z nimi do domu.

Nie będzie już tej chorobliwej obsesji na punkcie sprzątania, od którego musieli ją odganiać.

Nie będą musieli się już troszczyć o to, by chodziła spać o ludzkich porach i nie wspinała się na postawione na siebie cztery krzesła, by posprzątaćcgórne regały.

Nie będzie już tego uśmiechu, tych wielkich brązowych oczu, które przemieniły zarozumiałego, egocentrycznego  piętnastolatka w czułego, wyrozumiałego chłopaka, a zimnej i apodyktycznej Narcyzie przypomniały, że przecież tak naprawdę jest dobrym człowiekiem.

Może.

A może wszystko się powiedzie. Może będą mogli odprowadzić dwójkę swoich dzieci na peron w dniu pierwszego września.

Może los podaruje im dziesiątki wspólnych świąt, bali i podobnych wieczorów.

Może będą mogli jeszce nie raz wściekać się na Hermionę, że znowu przedkłada zamiecenie gabinetu nad swoje samopoczucie i dawać do zrozumienia, że naprawdę ona jest dla nich dużo, dużo ważniejsza niż czystość salonu.

Może będą mogli wysłuchiwać jeszcze nieraz tych pełnych szacunku i oddania słów Hermiony i dawać jej do zrozumienia, że naprawdę, nie musi się ich już bać.

Może Dracon będzie mógł mieć ją już na stałe, dzielić jej nieuchwytne smutki i radości, oddać się jej całkowicie.

Może los pozwoli na to, by jego świat stał się światem jej, i by wspólne istnienie nabrało niespotykanego sensu.

Może.

*********

Szybko, szybko, szybko.

Igła, wenflon, rurka. Wkłuj, przesuń. Dalej.

Hermiona poczuła szarpnięcie, a potem obce twarze, pochylone nad jej łóżkiem. Nieuchwytny lęk gdzieś wyparował- teraz był tylko spokój. Załpała swojego Draco za serce i czuła, że przepełnia ją wspaniały czar. Nie było już żadnych zmartwień. Mogła tańczyć ze swoim ukochanym, wirować wciąż w kółko i kółko, a przepiękna muzyka- kakofonia dźwięków i uczuć splatała się z ich myślami, tworząc przedziwne, powalające swą prostotą i niezwykłością zarazem kształtyy.

Nic się nie liczyło- ani czas, ani godzina.

Tylko ten taniec- bo trzeba być tu i teraz.

Obawa, strach, euforia, smutek- bezpowrotnie odeszły, zmiecione przez gwiazdy, wytwarzające się wysoko ponad ich zasięgiem widzeia. Gwiazdy, z których każda symbolizowała marzenia, nieuchwytne twory, będące ich własnością.

Wszystko stało się bardzoszybko, albo w nieskończoność. Niewielka różnica.

A potem pojawiły się wizje, a Hermiona niewiedziała już, co jest prawdą, a co złudzeniem. Wszystko było częścią jej, a przy tym ona także się w tym zawierała.

Niesprecyzowane majaki pęziły przed jej oczami, ale ona się nie bała. Miała swoje oparcie.

********

- Hermiona! – Draco przypadł do niej w mgnienu oka. – Był jeszcze bledszy niż zwykle, ale jego spojrzenie błyszczało.

Wpatrywał się w zmęczoną twarz niczym w zjawisko. Pochylił się, by ucałować ją w usta.

Cały stres, który kumulował się przez ostatnie tygodnie wyparował, a jednocześnie tak trudno było zdać sobie sprawę, że na nowo jest dobrze. Teraz wystarczą tyko godziny wypoczynku.

Zaraz pojawili się państwo Malfoy i już mogli wspólnie cieszyć się z odzyskanego szczęścia, które leżało już teraz w ich zasięgu.

Po tym koszmarze, łzach i nieuchwytnym bólu przyszedł czas na spokój, pocałunki składane na rękach uzdrowiciela, który przywrócił jej zdrowie, spokojne, miarowe tętno, śliczne uśmiechy podczas ożywczego snu.

Ale przede wszystkim Miłość, w każdym możliwym wydaniu- Miłość, która pokonywała najgorsze horrory.

I którą w tamtym momencie mogło poczuć i uchwycić każde z nich.