ROZDZIAŁ 17

W sumie nieco wcześniej, ale jest:) Przepraszam, że niesprawdzony- jest 5 rano i bardzo chcę już iść spać. W tym rozdziale jeszcze nie ma perspektywy Draco, ale w następnym będzie jej bardzo dużo i myślę, że będziecie zadowolone tym rozegraniem. Początek tego rozdziału jest bezpośrednią kontynuację poprzedniego.

A ów rozdział dedykuję Zawasi- dziękuję Kochana za miłe słowa!

pozdrawiam!

ROZDZIAŁ 17

- To wszystko wydaje się nielogiczne- warkęła Narcyza. – Wczoraj robiłaś coś, co ma w założeniu ułatwić życie kalekom. Dzisiaj mówisz, że staracie się stworzyć idealną rasę nadludzi. Gdzie tu sens? Jaki jest cel?

- Celem jest stworzenie jak najlepszych warunków życia. – odparła wolno Hermiona. - Wyeliminowanie chorób. Przynajmniej teoretycznym. W praktyce najważniejsze jest wzbogacenie się. A z pewnością taka sztuczna rasa nad-ludzi zapewniłaby bardzo dużo kasy...

- W sumie to dobrze- wzruszył ramionami Draco – Zdrowi i silni zawsze są... bardziej opłacalni.  A ci z deficytami mogą się trzymać z dala.... Po prostu nie wchodzić w drogę.

Spojrzała na niego niewyraźnym wzrokiem. No tak, nie mogła spodziewać się po nim innego myślenia, ale jednak mimo wszystko czuła się dziwnie, gdy ten tak wyraźnie jej o tym powiedział.  Nie zdziwił jej też zbytnio fakt, iż odważył się zacząć taką rozmowę w obecności matki. Wszak Narcyza Malfoy, wielka arystokratka czarodziejskiego świata, charakteryzowała się podobnież wysublinowanymi poglądami- tego Hermiona była pewna. Cieszyła się, że póki co nie przyszło jej prowadzić rozmowy z kobietą. Przynajmniej ta nie znienawidzi jej jeszcze bardziej.

- Typowo darwinowskie myślenie- prychnęła, starając się hamować swoje emocje. – I powiem ci, że nawet poprawne. - przyznała po krótkim namyśle, wprawiając chłopaka w wielkie zdumienie. O to jej chodziło. Chciała przedstawić całą sprawę taką, jaka była naprawdę, nie zaś bawić się w jakąś nierealistyczną utopię, idealistyczne mrzonki, których nikt nigdy nie spełni. – W większości przypadków masz rację, chociaż zdarzało się, że to chore osobniki uratowały ciągność warunku. Ale... Tu przecież nie chodzi li tylko o naukę!

- Oszukujesz się tak, bo sama jesteś szlamą. – opamiętał się po chwili. No tak, nie byłby sobą, gdyby pozwolił sobie na dłuższą chwilę słabości. - W świecie czarodziejskim czysta krew powinna być regułą, od której nie ma wyjątków. W świecie mugoli niech luzdie będą zdrowi i silni. Wtedy wszystko dla wszystkich byłoby łatwiejsze.

- Wszystkich? – zaczęła się denerwować. – To może podasz mi definicję kogo uważasz za „zdrowych i silnych“? Pamiętasz, jak podczas wakacji byliśmy świadkami bójki?

Ten człowiek też uważał, że tamten Murzyn był gorszy...

- To zupełnie inna sprawa! Kolor skóry to żadna choroba! – zaperzył się.

- A potrzeba noszenia okularów?

- Och....wiesz o co mi chodzi! – zmarszczył brwi.

- Nie. Wada wzroku jest przecież chorobą... – nie ustępowała Gryfonka. Kątem oka ujrzała Narcyzę, unoszącą nieznacznie brwi do góry.

- Wyjątkowo nie inwazyjną chorobą. – odezwała się chłodno kobieta. – Trudno by wszyscy noszący okulary byli uważani za chorych. W tym twój drogi przyjaciel Harry Potter, panno Granger.

Wzmianka o Harrym ukuła Hermionę w okolicę serca, ale dzielnie nie dała tego po sobie poznać. Cieszyła się z takiego przebiegu rozmowy.

- Ma pani rację, pani Malfoy. Dokładnie o to mi chodziło. Więc gdzie jest granica?

- To rozumie się samo przez siebie! – kontrował Dracon. – Nie trzeba na to żadnych definicji!

- Czyżby?- Hermiona uniosła brwi. – Wydaje mi się jednak, że przydałoby się przynajmniej łaskawie poinformować, kto może uważać się za lepszych.- ironizowała. – Chociaż w czarodziejskim świecie to chyba wiadome...

- Ha! I tu cię boli?! – zawołał tryumfalnie Dracon.

- Nie. Po prostu uważam ów fakt za nielogiczny...

- Słuchaj, Granger! – przerwał bezczelnie. - Niech ci będzie- nie chcę was wszystkich wybić....

- Och, to bardzo szlachetne z twojej strony – zapomniała o obecności  Narcyzy.

- Zamknij sie. Chodzi o to, że... Że właściwe jest, aby każdy żył w swoim środowisku...

- Ale skąd przekonanie, że czystokrwiści są lepsi? Przecież ja też umiem czarować!

- Ale tu chodzi o tradycję! Ty zdajesz się mi być główną estetką... Wymaga się więc, by dbać o czystość rodu i posłuch, oraz szacunek.

- Co to ma do rzeczy? Po co ci ta cholerna selekcja?

- Bo...bo nic na to nie poradzisz!

- To nie jest argument!

- Jak to nie? Porządek musi być! Kto jak kto, ale TY powinaś to rozumieć.

- Własnie nie rozumiem. Nie rozumiem twojego toku myślenia. Owszem, różnimy się. Ale co wpływa na to, że miałbyś być lepszy ode mnie?

- Nasze pochodzenie, Grangar. Tak się złożyło i tyle. Musisz się z tym pogodzić.

- W takim razie dlaczego to ty cały czas wytykasz moje mugolskie pochodzenie?! Dla mnie to nie jest problém!- Hermiona była już zdenerwowana nie na żarty.

- Nie masz problemu?! – prychnął Dracon. – Myślisz że nie widzę jak...

- Myślę, że teraz OBOJE macie problem- przerwała tę miłą pogawędkę Narcyza. Jak na komendę spojrzeli na kobietę. Pani Malfoy stała z założonymi na piersiach rękami i przypatrywała się im nieodgadnionym wzrokiem.

- Siedzicie tu już od dobrej godziny, a jeszcze żadne z was nie zabrało się za sprzątanie. Radzę więc się wam pospieszyć, o ile nie chcecie otrzymać kolejnego szlabanu od woźnego za przebywanie poza dormitoriami po ciszy nocnej- poradziła pani Malfoy, po czym zostawiła zszokowanych uczniów  w pustej klasie.

A Hermiona mogła przysiąc, iż wyczuwa w je głosie nutkę rozbawienia.

*****************

- Nasza nowa gwiazda! – syknęła Ginny stając przed Hermioną, gdy następnego dnia rano ta siedziała w towarzystwie Violet, Nevilla i Luny przy stole Krukonów, prowadząc miłą rozmowę z przyjaciółmi oraz kilkoma innymi uczniami.

– Tak wam dobrze jest w roli pupilków Hogwartu? – syknął Harry, stając tuż obok Ginny.

Ron tylko skinął głową, a uszy poczerwieniały mu ze złości.

Hermiona i jej rozmówcy w jednej chwili przerwali rozmowę. Krukoni byli nieco zdziwieni- a raczej zmartwieni tą jawną agresją- wszyscy oprócz Luny, która to wyglądała, jakby właśnie zdała sobie sprawę, iż na głowie rudzielców spoczywa dorodny, nierozgotowany kalafior.

Hermiona zaś zamrugała kilka razy, po czym odezwała się bardzo wolno i bardzo wyraźnie tonem, w którym aż słychać było niezliczoną ilość igiełek wściekłości.

- Zdajecie sobie sprawę, jak głupie z waszej strony jest czepianie się boguducha winnych ludzi? – poniosła się z miejsca. – To, że między nami jest niezbyt ciekawie nie jest tajemnicą. Ale  co wam zrobili Violetka, Luna czy Neville?

- Zdradzili nas. Tak jak ty! – warknął Ron, czym wprawił w zaskoczenie nawet swoją siostrę, która wszak znała go od zawsze.

 - Nikogo nie zdradzam, Ronaldzie Wesleyu- odezwała się Luna, mrugając rozmarzonymi oczami. – Jedynie rozmawiam z przyjaciółmi. Mam ich jeszcze, bo nie oskarżam nikogo o coś, czego nie zrobił.

- Co ty... - Zaczął Ron, ale przerwał machnięciem ręki. – Ech, nieważne.... 

- W każdym razie nagle tak bardzo polubiliście tę naszą kujonkę? – przyszedł mu z pomocą Harry, patrząc krytycznie na rozmówców.

Neville głośno nabrał powietrza.

- No co ty, Harry! – zaczął cicho. – Przecież dobrze wiesz, że zawsze ją lubiliśmy!

- Bo nas łączy głębokie uczucie, czyż nie, skarbie? – żartowała Violetka, przybierając zalotną pozę i łapiąc Hermionę za rękę. Dziewczyna spojrzała nań filuternie.

- Oczywiście, moja droga! – oświadczyła kokieteryjnie, po czym obie zachichotały.

Ginny patrzyła na to wszystko z teatralnym politowaniem.

- Żałosne jesteście- oświadczyła w końcu, a w jej głosie można było słyszeć jawną pogardę.

Hermiona spojrzała na nią poważnie. W życiu nie powiedziałaby, że Ginny- ta sama Ginny, z którą prześmiała, przeplotkowała, przegadała i przeżartowała tyle nocy, wyda kiedykolwiek tak radykalny i krzywdzący sąd o jej osobie.

- Możliwe, że to było żałosne- oświadczyła w końcu lodowato, a jej głos miał w tej chwili zadziwiająco wiele wspólnego ze zwykłym tonem Narcyzy Malfoy- Ale przynajmniej mamy dobrą zabawę i spędzamy wspólnie miło czas.

Ron prychnął.

- Miło? Chyba raczej niezwykle bogato... Stałaś się nagle taka fajna, przebojowa i popularna? Ciekawe dlaczego? ! – mruknął jadowicie.

Hermiona musiała wziąć kilka głębokich wdechów by się opanować. W jej oczach znowu zaczęły tańczyć żywe ogniki, którymi zdawała się ciskać w przyjaciół.

- Posłuchajcie mnie wszyscy troje- warknęła cicho, siląc się na w miarę opanowany ton. -– Nie jestem ani FAJNA ani PRZEBOJOWA. Mam nowych znajomych, bo tak się sprawy potoczyły, ale bynajmniej nie zamierzam tego w żaden sposób wykorzystywać. Po prostu widocznie inni dostrzegli w tej całej sprawie coś, czego wy nie chcecie dostrzec...

- Że jesteś kłamczuchą? – podsunął z przekąsem Harry.

Hermiona spojrzała na niego wściekle.

- Nie mam najmniejszego zamiaru z wami dłużej w ten sposób rozmawiać- oświadczyła w końcu.

- Oczywiście, gdzieżbyśmy śmieli przeszkadzać jej wysokości i grupce adoratorów- warknęła ironicznie Ginny.

- Wiecie co? Naprawdę najlepiej będzie jak sobie pójdziecie- wtrąciła się Violet. – W tej sytuacji nie jest to najszczęśliwszy pomysł kontynuować tę idiotyczną dyskusję.

Hermiona była naprawdę wdzięczna przyjaciołom za pomoc w rozegraniu tej nieprzyjemnej rozmowy. Usłyszała jeszcze, jak Harry mówi coś w rodzaju: „Ja przynajmniej miałem powód, by być popularny“. Zabawne- nigdy nie wspominał o swojej sławie.

Spojrzała posępnie na przyjaciół.

- Ojej, nie za ciekawie to się przedstawia- zmartwiła się Tina, Krukonka z szóstej klasy.  - Przecież tak dobrze zawsze się rozumieliście.

- To wszystko przez tego Malfoya- stwierdził Robert, chłopak Tiny.

- Z jednej strony macie rację- przyznała Hermiona, nalewając sobie soku z dyni. – A z drugiej... Może powinnam im powiedzieć wcześniej...

- Tym, czego oni NA PEWNO nie powinni robić, jest takie zachowanie względem ciebie, Hermiono. I względem nas- oświadczyła pewnie Luna.

- Takie sprawy załatwia się inaczej niż obrażaniem się- potwierdziła Violet.

- Nie martw się, Mioney! Przejdzie im! – spróbował pocieszyć Neville. – Przecież nie mogą być źli już na zawsze...

            No właśnie. Hermiona od jakiegoś czasu, obserwując zachowanie Harrego, Rona i Ginny, coraz częściej zaczęła zadawać sobie to pytanie. I- co najbardziej przerażające- nie była taka przekonana co do odpowiedzi.

•••••••••••••••••••

            Hermiona była wielce zaskoczona, gdy wieczorem zapukała do gabinetu Narcyzy i ujrzała tam wszystkich trzech Malfoyów, pogrążonych we wspólnej rozmowie.

Lucjusz najwyraźniej został poinformowany o odbywającym się szlabanie, bo nagłe pojawienie się Gryfonki zdawało się nie zrobić na nim większego wrażenia. Natomiast Hermiona poczuła się bardzo głupio i szczerze pożałowała, że żadna z bliskich jej osob nie odbywa z nią szlabanu. Przynajmniej miałaby bratnią duszę.

Nim cała sytuacja zaczęła wyglądać głupio, szybko opanowała się i grzecznie przywitała, po czym spojrzała na Dracona.

- W tej sytuacji, ja zacznę już sprzątać- zaproponowała cicho. – Wy z rodzicami spokojnie sobie porozmawiacie i po prostu zejdź do mnie, kiedy skończycie- zaoferowała.

Szczerze mówiąc, nie była to z jej strony żadna przysługa, przynajmniej ona tak tego nie odbierała. Ponieważ sama byłaby wielce rada, gdyby mogła w całości wykorzystać czas, który miałaby okazję spędzić z rodzicami, automatycznie uznała swoją propozycję za naturalną.

Rodzina arystokratów jednak najwidoczniej miała zgoła inne pojęcie normalności. Dracon nieznacznie uniósł brwi w akcie zdziwienia, Narcyza zamrugała powiekami, a Lucjusz wpatrywał się przenikliwię w Hermionę, by w końcu uśmiechnąć się z wyższością.

- To niezwykle uprzejma propozycja z twojej strony- oświadczył cicho, Hermiona jednak słyszała doskonale każde jego słowo. – Jednakże właśnie Draco wspominał o tobie i pewien jestem, że wasza dzisiejsza kara będzie mogła wyglądać nieco inaczej. Mam rację, najdroższa Narcyzo? – zwrócił się do żony.

Pani Malfoy przyjęła propozycję z chłodną obojętnością. Tak, jakby planowali to już wcześniej.

- Owszem- oświadczyła w końcu, po czym spojrzała na Hermionę zapraszająco. – Zapraszam, panno Granger. Trochę sobie porozmawiamy.