ROZDZIAŁ 21

Witam, witam:)
Napisałam Wam przeciętny rozdział- wrzucam go dlatego, że w drugi dzień Świąt rano wyjeżdżam i nie będę miała okazji napisać nic aż do pomajówki.
Specjalne pozdrowienia dla Stelli Jones, za ... jej przypuszczenie, które z resztą w tym rozdziale podziela z nią nasza Hermiona:)
Planowałam jeszcze opowiadanie miniaturkowe Wam wrzucić, zainspirowane filmem, który niedawno widziałem- ale waham się cały czas, bo fabuła byłaby... wyrwana z kontekstu.
Z drugiej strony, jak już pisałam- co jakiś czas męczyć Was będę tworami z fabułą ostatniej miniaturki, bo raz, że mam do niej sentyment, a dwa- że wydaje mi się ciekawą opcją takie oderwanie się od kanonu... Nie wszystkie zaś sceny, które w mej główce powstają pasują do opowiadania głównego, które notabene jest już, przypuszczam, w połowie. Szybko zleciało, prawda:)?

Nic to, Miśki- czytajcie sobie, a ja lecę kończyć przygotowania do Świąt w wersji Demo....
Jeszcze raz- Wesołych!

ROZDZIAŁ 21

- Hermiona?

            Gryfonka odwróciła się pospiesznie. Ron i Harry stali przed nią, utkwiwszy wzrok w podłodze. Violetka zaś spojrzała najpierw na przyjaciółkę, potem na chłopaków .

- Będę w pokoju wspólnym- mruknęła i nim Hermiona zdążyła zareagować, oddaliła się w stronę portretu Grubej Damy.

Wielka Trójca Hogwartu została sama. Przez chwilę mierzyli się milczącymi spojrzeniami. Hermiona widziała na twarzach przyjaciół niepewność, zresztą sama czuła się skonfundowana. Co mają sobie powiedzieć?

Przeczuwała, że chłopacy chcą wyjaśnić całą przykrą sprawę, jednak jak to wszystko rozegrać tak, aby było już dobrze?

- Eee, dzięki, Hermiono- odezwał się Ron, a jego policzki stały się buraczkowe. – Naprawdę… Uczyłem się, ale…

- Wiem, Ron. Widziałam. Mam nadzieję, że Snape się nie zorientuje- przerwała dziewczyna. Nie miała ochoty słuchać tłumaczeń przyjaciela.

- Hermiono i… cóż- jesteśmy idiotami- odezwał się Harry. – nie powinien być dla nas ważny stan portfela twoich rodziców i… głupio wyszło…

- Cóż, faktem jest też to, że gdybym nie robiła z tego wielkiej tajemnicy, wyszłoby inaczej- przyznała dziewczyna. – Po prostu wszyscy zachowaliśmy się niewłaściwie i zawaliliśmy sprawę.

- Och, Hermiono- tak nam cię brakowało! – wyznał Ron, i ni stąd ni z owąd zarzucił przyjaciółce ręce na szyję. – Byliśmy takimi kretynami , a ty po prostu mi pomogłaś mimo wszystko!

- Eee.. już w porządku. Sprawa się rozwiązała- zaczęła niepewnie Hermiona. – Zaczerpnijmy po prostu z tego naukę.

            Uśmiechnęli się do siebie pojednawczo.

- No, to teraz musisz nam opowiedzieć co takiego działo się u ciebie przez ten czas! Szczególnie na szlabanie u pani Och-Jestem-Taka-Arystokratyczna!

***********

- Mugolskie sposoby walki nie są wcale takie złe! Jak myślicie, istnieje JAKAKOLWIEK opcja, by przekonać rząd do spuszczenia bomby atomowej na dwór Malfoyów? – ekscytował się Ron, gdy siedzieli już we czwórkę- razem z Violet- przy kominku w pokoju wspólnym Gryfonów.

Wprawdzie Hermiona powstrzymała się przed szczegółowymi opowieściami dotyczącymi interesowania się Malfoyów mugolskimi sposobami zagłady- sama nie wiedziała dlaczego. Wspomniała tylko o pytaniach młodego arystokraty o mugolskie technologie przy okazji jej pracy na szlabanie nad projektem dla rodziców- co z kolei pociągnęło za sobą zainteresowanie Rona, a to natomiast pociągnęło za sobą opowieści o technologiach nie tylko konstrukcyjnych, ale destrukcyjnych także. Doprawdy, Hermiona była wielce zdziwiona- to jakieś fatum? Ostatnio wszyscy czarodzieje czystej krwi okazywali zainteresowanie mugolskimi sprawami. Narcyza, Draco, Violet teraz Ron… Co się działo? Chociaż z drugiej strony- u rudzielca to zainteresowanie mugolskimi technologiami mogło być rodzinne… Z uśmiechem pomyślała o radości Artura, gdyby miała okazję z nim o tym porozmawiać.

- Gdybyś walnął tym w ich dwór, zapewne z twojego domu też by nic nie zostało. Zasięg rażenia jest taki, że nie dałoby rady inaczej- przypomniał Harry, na co Ron wyraźnie posmutniał.

- Och, może i dałoby się coś wymyślić? – zapytał z nadzieją. – Rodzinę bym ewakuował…A Norę poświęcilibyśmy w imię celów wyższych… Już widzę te pomniki, stawiane nam przez ludzi przepełnionych wdzięcznością…

„Weasleyom- tym, co poświęcili swój dobytek, abyśmy mogli żyć szczęśliwie i bezmalfoyowo- wdzięczni Londyńczycy”.

- Bez szans, Ron. Powstrzymaj te swoje samolubne idee- rzuciła Hermiona.

(„Na tym świecie nie ma sprawiedliwości!” – skwitował Ron, wyraźnie markotniejąc).

**********

            „A więc Granger pogodziła się już z Weasleyem i Potterem” pomyślał Draco wyraźnie wściekły.

Ech, ta dziewczyna była za dobra! Tamte przygłupy sprawiły jej tle przykrości, a teraz wystarczyło tylkokilka skruszonych słówek, by im przebaczyła! Z tej Granger to jednak była łatwowierna,  naiwna szlama! Żeby tak łatwo dać się przebłagać! Za nic poczucia własnej godności! Jedne smutne oczy, jedno „mea vulpa”, a ona już skłonna wybaczyć- mimo że teraz mogła bez problemu przyjaźnić się z całą szkołą! Nie, ona musiała akurat przyjąć słodkie słówka Pottera i Weasleya, pozwalać im się obejmować, wybaczyć im i na nowo odbudować przyjaźń, i POZWALAĆ IM SIĘ OBEJMOWAĆ!

I jeszcze ta młoda siostrzyczka! Jakby nie miała własnego mózgu! Braciszek z kochasiem wściekli na Granger- to i ona wściekła. Pogodzili się- to i ona nagle słodziutka i milutka, na nowowielka przyjaciółka!

Na szczęście, szlaban u mamy już się skończył i też co wieczór po prostu siedział w pokoju wspólnym Ślizgonów, wdając się w miłą pogawędkę ze swoimi kumplami. „Miłą pogawędkę” która nierzadko nudziła go już po pierwszych pięciu minutach. Kogo interesowały setne z kolei peany o Ognistej Whisky? Cóż- we wszystkim jednak trzeba szukać pozytywów, czyż nie? Lepsza najnudniejsza rozmowa o Quiditchu- nużąca tak dlatego, iż niczym nie różniła się od tysiąca przeprowadzonych wcześniej- niż cowieczorna diabelnie intrygująca dyskusja z Granger o mugolskich technologiach, dyskusja która nie polegała na pomrukach i przytakiwaniu tylko ciągłych pytaniach, słownych przepychankach i zaskoczeniach.

Lepsza wegetacja na dobrze znanych fotelach w lochach niż sprzątanie sali, które zawsze upływało tak, jakby trwało kilka minut, a nie parę godzin, w towarzystwie tej wygadanej, irytująco słodkiej, przemądrzałej Gryfonki, która teraz wreszcie pogodziła się ze swoimi pożal się Boże przyjaciółmi. I teraz im zatruwa wieczory swoją obecnością. Dobrze im tak. Niech mają nauczkę. Cholera, niech ich wszystkich diabli wezmą!

**************

- Mogę napisać post scriptum w wypracowaniu dla Cyźki? – zapytał błagalnie Ron. –PS. „Niekiedy jednak nawet Mutatipsumy nie mogą nic zdziałać, z tej prostej przyczyny, że osobnik, na którego zapolują mózgu jako takiego nie posiada. Tak więc jest pani bezpieczna, pani profesor!”

Harry I Hermiona zachichotali.

- Napisz tak- zgodził się Harry. - Z tego, co Hermiona opowiadała szlabany z Narcyzą nie są takie złe…

- Przestańcie! To, że to wredna, nietolerancyjna żmija nie znaczy wcale, iż jej mózg zaginął gdzieś w akcji przy urodzeniu! – oponowała rozbawiona Hermiona.

- Nie? Ależ Hermiono- przecież to wszystko do siebie pasuje! Narcyza Malfoy, jako istota mózgowo ograniczona i jej genetyczna kopia Dracon- równie upośledzony i wybrakowany!

- Jesteście tacy dziecinni… Też ich nienawidzę, ale bez przesady! Przestańcie z tymi waszymi „Malfoyowie mózgu nie mają” - skwitowała Hermiona, jednak na jej twarzy wykwitł przebiegły uśmieszek. – Co najwyżej, kora im się nie pofałdowała, biedakom…

- Zmęczona jestem! – oświadczyła nagle Violet. – Spać chyba pójdę!

            Hermiona dopiero teraz zdała sobie sprawę, że Violet- zwykle bardzo chętna do żartów- nawet tych najbardziej prymitywnych- przez ten cały czas siedzi cicho z wzrokiem utkwionym w  swoim kawałku pergaminu.

- Dobrze się czujesz? – zapytała z troską, patrząc na przyjaciółkę zmartwiona.

- Tak, tak… to po prostu zmęczenie… Skończę to jutro- Violet podniosła się z miejsca. – Nie martwcie się o mnie!

            Dopiero, gdy zniknęła za drzwiami dormitorium dziewcząt, na nowo zabraLI się do pracy.

- Te Mutatipsumy to rzeczywiście niezłe spryciule- mruczał Harry, studiując podręcznik. – Tylko po co my się o nich uczymy, skoro nie ma jako takiej metody obrony?

- Grunt to wiedzieć, co nam zagraża. Choisż przypuszczam, że gdyby to-to rzeczywiście nas upolowało, nawet nie zdołalibyśmy się zorientować- odrzekł Ron, a w tonie jego głosu można było wyczuć, za jak bardzo czysto hipotetyczne uważa to, o czym mówi.

A w głowie Hermiony zakiełkowała bardzo zła myśl, która nie chciała dać jej spokoju mimo iż z całych sił starała się zepchnąć ją do najciemniejszych zakątków umysłu.

Wpatrując się w drzwi, za którymi zniknęła Violetka za wszelką cenę próbowała przekonać sama siebie o zwykłej nietrafności pierwszych sądów, co do których wszystkie znaki na ziemi i niebie wskazywały, iż są prawdziwe.

***********

- Ta Ingrid jest świetna! – ekscytowała się Violetka, wychodząc z klasy transmutacji. – Przy niej nawet Neville jako tako ogarnia!

- Jest niezła- zgodził się Harry. – Ale ciekawy jestem, co takiego dzieje się z Mcgonagall?

- Podobno obowiązki nie pozwalają jej podjąć pracy nauczyciela… Ale wydaje mi się, że to ma związek z Zakonem- ostatnie zdanie Harry wypowiedział prawie szeptem. – Ale o tym oczywiście nie powiedzą….

- Całe szczęście! Jednak wydawało mi się, że Minerwa uważa pobyt w Hogwarcie za priorytet- oświadczyła wolno Hermiona.

- Ale ten Zakon walczy z Sami- Wiecie-Kim! W dzisiejszych czasach to jest najważniejsze! – oświadczyła pewnie Violet. – Tym bardziej, że tu w Hogwarcie jest Dumbledore…

- Violetka ma rację- zgodził się Harry – Niestety, teraz wszystkie sprawy uległy przewartościowaniu…

- Macie rację- zgodziła się Hermiona. – Pewnie Mcgonagall wie, że Ingrid przygotuje nas właśiwie do SUMów i może się zająć ważnymi sprawami…

            Wszelkie wątpliwości zdawały się odpuścić, gdy spoglądała na tą pogodną,oddaną twarz przyjaciółki. Bo patrząc logicznie- co też ją skłoniło do takich podejrzeń!? Przecież wcześniejsze wahania, czy lepiej wyjawić przyjaciołom swoją prawdziwą sytuację materialną , nie pojawiły się teraz! A Violet pomagała jej tylko podjąć decyzję… Z resztą cała sprawa już rozwiązana!

To prawda- Violetka była nietypowa. Ale Luna także. Gdyby tak na to patrzeć, każda istota byłaby Mutatipsumem, z nią samą na czele… A przecież były to niebezpieczne istoty … Nie działo się tym czasem nic takiego, co stwarzałoby realne zagrożenie! Wręcz przeciwnie- wszystko zaczęło układać się tak, jak powinno!

Doprawdy, kim ona była by wydawać takie osądy o przyjaciołach?! Poczuła się głupio sama przed sobą. Nie miała prawa wydawać osądów, a już szczególnie nie na temat osób tak jej życzliwych… Bo do czego to doszło, by w pierwszej kolejności ona- Hermiona Granger- miała podłe podejrzenia na temat serdecznej koleżanki, za to taki- dajmy na to Draco Malfoy- pozostawał w jej umyśle bez poważniejszych zarzutów!?