ROZDZIAŁ 10

Hej, hej!

Wiecie, że Was kocham za te wszystkie śliczne komentarze?

Serio, jesteście wspaaaniałe i niezastąpione (choć będą próbować Wam wmówić, że nie ma ludzi niezastąpionych- nie wierzcie im! Wy jesteście naaaj!)

Tym razem więc dedykacja rozdziału dla Stelli Jones, a wszystkim Czytającym życzę miłej lekturyJ

ROZDZIAŁ 10

Wakacje bywają niemal tak ulotne jak łzy, ronione w nocy- cicho w poduszkę, by nikt nie słyszyał.

Pierwsza łza- nie kończące się chwil w wielkiej rezydencji.

Druga łza- najwspanialsze momenty, te beztroskie chwile spędzone z przyjaciółmi.

Trzecia łza- porzegnania. Rosja, Stany Zjednoczone, Kanada, koniec świata.

Czwarta łza- Nora, ukochane, skrzypiące łóżko, słodki zapach bułeczek z rodzynkami i mimowolny śmiech z żartów bliźniaków.

Piąta łza- ciągłe kłótnie i przytyki z tymi, za którymi tęskni się najbardziej.

Szósta łza- długie noce, przegadane, przepłakane, prześmiane, przeplotkowane, przełkane i przemilczane z serdeczną przyjaciółką.

Siódma łza- wymyślane na poczekaniu miłe historyjki o wakacjach z rodzicami.

Ósma łza- nie trzeba już grać ani się starać, udawanie weszło ci w krew, jest przecież twoją drugą naturą.

Dziewiąta łza- to też jest częścią twojego życia, jesteś teraz szczęśliwa.

Jesteś teraz szczęśliwa?

Dziesiąta łza....

*************

- Miona, tylko się nam nie zgub! - krzyczał Harry, odwracając się do przyjaciółki.

Posłała mu serdeczny uśmiech na znak, że go widzi i lawirowała wyładowanym wózkiem w labiryncie bezimiennych, beztwarzowych ludzi spieszących do swojego życia, których przypadek, potrzeba, a może jeszcze co innego przywołało tutaj, na tonący w blasku pomarańczowego, wrześniowego słońca dworzec Kings Cross.

- Wchodzimy małymi grupami. Szybko, szybko, moi drodzy! – zażądzała pani Weasley.

- Jak zwykle na ostatnią chwilę! Nie możemy raz jeden się nie spieszyć? - marudził Ron, wlokąc się w tyle za Hermioną.

Matka posłała mu groźne spojrzenie.

- Nie, bo wtedy nie mógłbyś nazywać się Weasley, ani przyjaźnić z Harrym, tylko zamiast tego prowadziłbyś nudne życie przyszłego urzędnika, podobnie jak wuj Gerald- orzekła żwawo.

- I  napewno trafiłbyś do Hufflepuffu! – wyszczerzyła zęby Ginny.

Ron zrobił zbolałą minę.

- Hufflepuff jest w porządku- mruknął. – Stokroć lepszy od Slytherinu.

- Ale ty, jako ambitny młody człowiek nie powinieneś wybierać tego, co jest dla ciebie gorszym złem! Hufflepuff to porządny dom, ale gromadzi  nieco inne charaktery- odezwał się pan Weasley.

- Z naciskiem na „inne“- szepnęła Hermiona do Ginny i obie parsknęły śmiechem.

Doszli do barierki między peronem dziewiątym, a dziesiątym.

- Pierwsi Hermiona i Harry, potem Weasleyowie! Szybciutko! - zarządził pan Weasley.

Dziewczyna spojrzała na przyjaciela, który skinął głową. Starając się nie zwracać na siebie uwagi, przedostali się przez przejście.

Express Londyn Hogwart stał na peronie dziewiątym i trzy czwarte jak zwykle wprawiając Hermionę w zachwyt swym majestatem i głębią czerwienią. Otoczony przez niezliczoną ilość dziewcząt i chłopców, a takze dorosłych, kotów, sów, szczurów, myszy, żab i nawet jedną tarantulę. Wszyscy krzyczeli coś do innych, żegnali się lub witali, szukali kogoś albo głośno się kłócili i Hermiona pomyślała, że dobrze jest znowu słyszeć ten harmider.

- Choć, znajdziemy wolny przedział i wrócimy tu, żeby nasi nas nie szukali- mruknął Harry, chwytając dziewczynę za rękę.

Ta skinęła głową, licząc na to, iż uda im się naierzyć jakiś w miarę bezpieczny i cichy kąt w tym istnym maagicznym ulu różnych charakterów i osobowości. Może nawet odnajdą Lunę i Nevilla?

Pozwoliła Harremu poprowadzić się do wejścia do pociągu. Właściwie już mieli wchodzić, kiedy to:

- Granger! Potter! – wycedził Draco Malfoy, zagradzając im drogę do przedziału. Tuż za nim stali dwaj goryle- Crabbe i Goyle.

Hermiona szczerze dziwiła się, że po pamiętnym wieczorze w jej rezydencji więcej nie spotkała Ślizgona. Spędziła w domu jeszcze ponad dwa tygodnie i przez ten czas ani razu na siebie się nie natknęli. Cóż, dziwne.

Z drugiej strony wiedziała, że do spotkania kiedyś dojdzie. Bała się, a jednocześnie była odrobinę ciekawa, jak Malfoy będzie zachowywał się teraz, kiedy już zna jej sytuację materialną. Pogodziła się również z tym, że najprawdopodobniej wyjawi innym tę tajemnicę- przygotowała nawet krótkie wyjaśnienie, na wypadek, gdyby przyszło jej zaspokajać ciekawość przyjaciół- zwięzłe, niezobowiązujące, tłumaczące co potrzeba, normalizujące ten stan i gaszące wszelkie ewentualne wybuchy pod tytułem: „Och, jakie musisz mieć wspaniałe życie“.

- Dawno się nie widzieliśmy- zauważył Malfoy, nieznacznie unosząc brwi na widok ręki Harrego, wciąz przyjacielsko ściskającej dłoń Hermiony.

- Och, my niestety wyjątkowo krótko- warknęła dziewczyna w odpowiedzi. – Widocznie nasza dobra passa mięła. Cóż, trudno.

Malfoy uśmiechnął się wrednie.

- Nie bądź bezczelna, szlamo! Dla mnie też nie były to wymarzone wakacje.

- Tak więc daruj brak entuzjazmu na widok twej okropnej buźki i daj się zająć czymś konstruktywnym.

Draco nieznacznie uniósł brwi.

- Nie rozkazuj mi, szlamo! – rzekł w końcu prowokująco.

- Daj nam spokój, Malfoy- warknał wściekle Harry.

Hermiona spojrzała najpierw na niego, potem na Ślizgona.

- Nie dotarło? Po prostu chociaż raz zrób coś pożytecznego i idź sprawdź, czy nie ma cię po drugiej stronie przedziału- warknęła, po czym sprawnie wyminęła chłopaka, zastanawiając się co też u licha się porobiło, że stać ją było na tak żałosny tekst.

- Co ta fretka znowu chciała? – rozległ się z tyłu kwaśny głos Ginny.

Tuż za nią stał Ron, ze złością na twarzy próbujący upchnąć swój kufer na wózku.

- Takich to powinno się zamykać- mruknął nerwowo.

            Ponieważ byli już w komplecie, pożegnali się z państwem Weasley, obiecując pisać, nosić szalik i sweter oraz w miarę możliwości postarać się nie stwarzać innym możliwości zabicia się.

Następnie weszli do pociągu i zaczęli szturmowo przeszukiwać wszystkie przedziały. Natknęli się na pusty gdzieś w połowie składu.

- Dobra, wpakowywać się! – zarządził Ron, przepuszczając dziewczyny przodem.

- Jaki z ciebie dżentelmen, braciszku- zadrwiła Ginny, a Ron w odpowiedzi trzepnął ją w ramię, gdy przechodziła obok.

- Doceń to lepiej!

Hermiona poczekała, aż rodzeństwo zakończy te słowne potyczki, wślizgnęła się do przedziału i zajęła miejsce przy samých drzwiach.

Och, jak dobrze jest wracać do Hogwartu! Jak wspaniale będzie zasnąć w wielkim czerwonym łóżku- o połowę mniejszym od jej własnego!

Jak przyjemnie będzie wdać się w trywialną rozmowę z Parvati i Lavender, jak miło wstać o wiele za wcześnie i wspólnie narzekać na ciężki los uczniów. Niewątpliwie, miała dobry humor.

- Co za mały, zarozumiały bubek! Nie podpadał ci za bardzo w wakacje?- dobiegł ją głos Harrego.

- Niee.... Nie, mówiłam wam. Jakoś go zniosłam....

Hermiona zdążyła już opowiedzieć przyjaciołom o okropnym towarzyszu na pierwszy miesiąc lata.

Naturalnie, nie wspomniała ani słowem o ataku Śmierciożerców i tym, co stało się później. Ograniczyła się tylko do kilku zwięzłych zdań na temat Ślizgona oraz tego, że nie dawała się zbytnio ponieść  emocjom.

Swoją zwyciężoną konfrontację z rodziną arystokratów przemilczała.

- Też mi wakacje! Wraca człowiek styrany do domu, chce odpocząć, a tu się taka fretka pałęta pod nogami- prychnął Ron. – Trzeba było od razu wbijać do Norki!

Hermiona uśmiechnęła się do niego wdzięcznie.

- Moi bliscy by mnie nie puścili- celowo nie użyła wyrażenia „moi rodzice“. - Już dość, że cały rok spędzam w szkole, łącznie ze świętami.

- I chyba byśmy się pozabijali... Trzysta sześćdziesiąt pięć dni w roku, dwadzieścia cztery godziny na dobę wspólnie- Harry wzdrygnął się na samą myśl.

- Przynajmniej byłoby jakieś ROZSĄDNE towarzystwo- zauważyła Ginny i wszyscy czworo uśmiechnęli się do siebie porozumiewawczo.

Wszystko było dobrze.

*********************

Reszta podróży, jak i jazda powozami minęła w zastraszającym tempie i nawet Hermiona musiała przyznać, że i ona robi się głodna na myśl o wystawnych potrawach, deserach i napojach.

Najpierw jednak zwyczajowo trzeba było oklaskiwać nowych Gryfonów i z uprzejmym zainteresowaniem przyjąć do wiadomości informację o świeżym nabytku innych domów.

I właśnie z Ceremonią Przydziału wiązała się pierwsza dziwna kwestia.

Za grupką przestraszonych jedenastolatków, wprowadzonych do Wielkiej Sali przez profesor Mcgonagall człapała dziewczyna widocznie starsza.

Nie wyróżniała się jakoś szczególnie wzrostem, chociaż niewątpliwie była najwyższa

 Bardzo kręcone, prawie czarne włoski spiętęła w dwa warkocze, przez co również nie rzucała się w oczy przy pierwszym spojrzeniu.

Wystarczyło jednak uchwycić wzrokiem jej twarz, skupione, intensywnie zielone oczy i ściągnięte usta jakby w wielkim namyśle, by przekonać się, że jest przynajmniej o trzy-cztery lata starsza.

Była dziwnie spokojna i poważna- tak jak podekscytowana dzieciarnia kręciła głową niemalże dookoła własnej osi w zachwycie, tak ona wbiła wzrok w bliżej nieokreślony punkt w przestrzeni.

- Hej, co to znaczy? – dobiegł Hermionę zdziwiony głos Harry.

Spojrzała na przyjaciół ze zrezygnowaniem. Czy oni naprawdę nie mogą zadać sobie choć trochę trudu?

- Gdybyście czytali „Historię Hogwartu“ wiedzielibyście, że takie rzeczy się zdarzały. – zaczęła wolno.

- Po co się wysilać? Zawsze można zapytać ciebie. Uwielbiasz tę książkę! – zauważył Ron, ale jego mina zrzedła pod wpływem karcącego wzroku Hermiony.

- Nie bez powodu- warknęła. – W każdym razie, możliwe jest, że w ceremoni przydziału uczestniczyć będzie ktoś starszy. Naprzykład, gdy przenosi się do Hogwartu z innej szkoły magii.

- Naprawdę? – Ginny była pod wrażeniem. – Jejku, myślałam, żeto niemożliwe. W każdej szkole program jest nieco inny, tak mi się wydawało.

- Jest inny- zgodziła się Hermiona. – Dlatego taka osoba uczestniczy w zajęciach różnych klas, również tych młodszych. W sumie jest to dość w porządku system. Bardzo popularny wśród mugoli. Tam nazywa się wyrównywaniem podstaw programowych.

- Mam więc nadzieję, że będzie wyrównywać te podstawy także na naszym roku- podsumowała Ginny. – Wydaje się być naprawdę interesującą osobą.

            W istocie, Hermiona niewiedziała dlaczego, ale od dziewczyny biło coś niezwykle optymistycznego i pozytywnego. Tak, jakby nie dać się mogło czuć do niej antypatię.

Została wyczytana jako Violet Souley i gdy tylko tiara przydziału po krótkim namyśle krzyknęła „Gryffindor!“, Hermiona szczerze ucieszyła się, że pojawi się więcej okoliczności do porozmawiania z Violet.

Dziewczyna aż dostała rumieńców i przysiadła na rogu stołu gryfonów.

- Świetnie! – ekscytował się Ron- będzie nowa dziewczyna do obczajenia! Ale potem, Merlinie- potem! Dajcie tylko jeść!

Hermiona dała mu żartobliwego kuksańca w bok. Bo naprawdę, czy on zawsze musi się tak zachowywać?!

Dumbledore powstał, by wygłosić swoją coroczną przemowę.

(„Szybciej, dyrciu! Mój żołądek łka“- jęknął Ron).

Hermiona słuchała jednym uchem zwyczajowych ostrzeżeń co do zakazu wstępu do Zakazanego Lasu i używania magii na korytarzach.

Ożywiła się tylko na ostatnie zdanie dyrektora i- szczerze mówiąc- przez chwilę była pewna, że się przesłyszała.

A raczej miała nadzieję.

- A teraz proszę przywitajcie nową nauczycielkę obrony przed czarną magią- mówił Dumbledore, klaszcząc w dłonie. – Pani Narcyza Malfoy.