ROZDZIAŁ 12

Witajcie, moje drogie!

W prawdzie teraz zbliża się sesja, więc nie mam czasu za bardzo, ale jakimś cudem udało mi się coś wygospodarować.

I...oto rozdział 12!

Proszę Was gorąco o komentarze!!

**********

- Bardzo dobrze zareagowałaś! Bo niby skąd miałaś wiedzieć, że nie walnie w ciebie Cruciatusem?- pieklił się Ron, gdy stali na korytarzu po skończonych zajęciach.

- Może stąd, że zaklęcie to jest nielegalne? – dobiegł ich zza pleców lodowaty głos Narcyzy Malfoy. – Czyżby pan o tym nie wiedział, panie Wesley?

- Ja... Znaczy tak, tylko...eee...myślałem... – plątał się Ron, patrząc błagalnie na Harrego.

- Że Ministerstwo zezwoliło na używanie Zaklęć Niewybaczalnych na lekcjach by... – pospieszył z pomocą Harry, a Hermiona ledwo powstrzymała się od parsknięcia śmiechem.

Doprawdy niczego bardziej abstrakcyjnego nie mogli wymyślić !

- Byśmy się nauczyli przed nimi bronić! – dokończył Ron z widoczną ulgą.

Hermiona patrzyła na niego  błagając go niemo, by już się zamknął i nie pogarszał swojej sytuacji.

Zarówno trójka przyjaciół wiedziała, iż Narcyza znakomicie zdajwe sobie sprawę, dlaczego Ron posądził ją o chęć zaatakowania Hermiony, jak i arystokratka domyślała się, iż Gryfoni podejrzewają ją o chęć pokazania szlamie swojej wyższości.

Nikt nikomu niczego nie mógł jednak udowodnić.

- Doprawdy? – Narcyza uniosła brwi- Szczerze, nie wydaje mi się, by któremukolwiek z uczniów przyszedł do głowy taki pomysł. ZWŁASZCZA, że z czwartej klasy powinniście pamiętać, że Zaklęcia Niewybaczalne nie mogą zostać zalegalizowane w żadnym przypadku zgodnie z Ustawą Tysiącleci z 1950...  Panno Granger? Chciałaby pani coś powiedzieć?

- Ja...yy... – miotała się Hermiona.

„Doskonale wiesz, czemu Ron myślało Cruciatusie“- przyszło jej do głowy.

Naturalnie, nie powieziała tak. Zamiast tego z jej ust wyszło:

- To niechcący było. Znaczy- zreflektowała się. - Takie trochę nieprzemyślane...

- Bardzo „trochę“ - zgodziła się Narcyza. – Jednakże cel został osiągnięty. Atakowałam Cię, a ty się obroniłaś. Muszę powiedzieć, że zaskoczyłaś mnie. Szlama, która tak sprawnie posługuje się magią...

- Będąc nauczycielką nie ma pani prawa używać tego słowa- warknął Ron – Profesor Dumbledore jak się dowie...

Narcyza zaśmiała się cicho.

- Ach tak? Powiecie mu o tym incydencie, hmm? Trójka uczniów piątej klasy odwiedza dyrektora poskarżyć się na wyzwiska. Ciekawe, moi drodzy. Zaiste- ciekawe.

- Ronald, odpuść- szepnęła Hermiona, kładąc rękę na ramieniu przyjaciela.

Narcyza uśmiechnęła się do nich tryumfująco.

- Rozsądna z ciebie dziewczyna, panno Granger. Masz w obie niezwykły potencjał. Szkoda, że musi się zmarnować....

- Bo z chęcią przyjęlibyście ją do waszego ekskluzywnego grona Śmiercożerców, czyż nie? Przydałabysię wam jako sługska Voldemorta! - nie wytrzymał Harry.

Przez chwilę nikt nic nie mówił. Narcyza Malfoy wpatrywała się z kamienną twarzą w swoich uczniów. Dopiero po jakimś czasie, który zdawał się Hermionie wiecznością, odezwała się bardzo wolno:

- Doprawdy, panie Potter, wykazuje się pan niezwykłą ignorancją, odzywając się do mnie w ten sposób. Radzę na drugi raz zastanowić się dobrze, zanim coś powiesz.

Taki brak ogłady bywa czasem...zgubny.

Harry już gotował się, by coś odpowiedzieć, jednak uchwycił wzrok Hermiony i umilkł.

- Zatem powinniście chyba iść na lekcje. Żegnam waszą trójkę- Narcyza omiotła Gryfonów ostatním pogardliwym spojrzeniem i oddaliła się w kierunku swojego gabinetu.

- Jak Dumbledore mógł na to pozwolić!? – burzył się Ron, gdy pani Malfoy była już w bezpiecznej odległości. – Ta baba to ZŁO. ZŁO w czystej postaci!

- Ale to ZŁO przyznało nam dzisiaj punkty- przypomniał Harry. – Aż mi się to dziwne wydawało.

- Bo było DZIWNE. I nienormalne- warknęła Hermiona. – Ale wam to się należy Order Merlina pierwszej klasy- zakpiła ironicznie. – Co żeście sobie myśleli, rozmawiając z nią W TEN SPOSÓB!? Teraz to nauczycielka! Może dużo, łącznie z zabronieniem wam grania w Quidditcha. Tego chcecie?!

Harry i Ron spojrzeli na siebie unosząc brwi.

- Interesujesz się Quidditchem,hmm? – drażnił się Harry.

Omiotła ich wściekłym spojrzeniem.

- Interesuję się dobrem Gryffindoru- warknęła. – I wy też powinniście!

- Ale nie miała prawa nazywać cię szlamą! – wybuchnął Ron. – To... To niedopuszczalne!

Hermiona westchnęłagłośno.

- Zgadza się, Ronaldzie- nie miała prawa. Ale to zrobiła, a my nic nie możemy na to poradzić. Tym bardziej, iż wszyscy doskonale zdajemy sobie sprawę, iż uważa mnie za szlamę. Trzeba zaakceptować.

- Nigdy nie zaakceptuję tego, że ktoś cię obraża! – obruszył się Harry, obejmując przyjaciółkę w pasie.

Nie rozmawiali już więcej na ten temat.

*************

 - Co to niby miało znaczy, Granger? – warknął Draco Malfoy, zastępując Hermionie drogę do Wielkiej Sali.

Właśnie skończyła lekcję numerologii, Harry i Ron mieli natomiast wolne popołudnie- umówili się więc na kolacji. Dołączyć miała do nich jeszcze Violetka, zaraz po zajęciach z historii magii z rokiem trzecim.

- Twoja matka uczy OBRONY przed czarną magią! Więc się broniłam! – odparła atakHermiona.

W jej oczach znów zaczęły tańczyć małe ogniki- ostatnio odniosła wrażenie, że każdy o nazwisku Malfoy tak na nią działa. – A teraz odsuń się z łaski swojej i daj mi zjeść kolację.

- Wzmocnioną tarczą na Impedimento? Czyżby nasza Wiem-To-Wszystko nie wyczuwała potęgi magii?  Cóż, nic dziwnego- w końcu jesteś szlamą! – zignorował zupełnie jej ostatnie słowa, co jeszcze bardziej zirytowało dziewczynę.

- Przestań!

- Bo co? Zezłościsz się i rzucisz na mnie czar? Czyż nie pamiętasz, że mogę PRZYPADKIEM zdradzić innym naszą małą tajemnicę? – zakpił, po czym złapał ją za nadgarstki.

Hermiona prychnęła wściekle. Prawdę mówiąc spodziewała się, dlaczego młody arystokrata wstrzymywał się z rozgadaniem prawdy o niej. Sama zastanawiała się, kiedy zacznie to wykorzystywać. Po dłuższych rozmyślaniach doszła do wniosku, że nie da się szantażować.

Trudno, najwyżej wszyscy się dowiedzą. Ona zaś nie pozwoli sobie na to, by być pod władzą jakiegoś żałosnego, niedowartościowanego Ślizgona.

- A zdradzaj sobie, jeśli tak ci na tym zależy- powiedziała kpiąco. – Doprawdy Draconie, trochę to przykre, że nie masz własnego życia i musisz się interesować cudzym.

Malfoy uśmiechnął się wrednie.

- No, no, no Granger- ładnie to tak podskakiwać? Na twoim miejscu bym się pilnował... Mogę zadbać, by ten rok byłdla ciebie nieprzyjemny... A nie chcesz chyba nie być dopuszczoną do SUMa z obrony, hmm?

- Grozisz mi?

- Nazywaj to jak chcesz, skarbie. Jednak radzę wziąć pod uwagę możliwości niektórych.

Spojrzała mu prosto w oczy.

- Nie dam się zastraszyć przez żadną żałosną fretkę- syknęła cicho. – Nie zapominaj, że dyrektorem Hogwartu pozostaje Dumbledore. I to on w sprawach wątpliwych ma ostateczny głos w kwestii dopuszczania do SUMów. A poza tym- uśmiechnęła się przebiegle. – Póki co na lekcji z twoją mamą tylko ja zdobyłam punkty dla swojego domu. Więc kto tu jest na gorszej pozycji?

- Hermiona!  – dobiegło ją zza pleców wołanie Violet.

Koleżanka przystanęła nieco z tyłu i spojrzała ciekawie na Dracona. Po chwili jej spojrzenie przeniosło się na ręce chłopaka, wciąż zaciśnięte na nadgarstkach Gryfonki. Dziewczyna najwyraźniej to zauważyła.

- Mógłbyś mnie już puścić, Malfoy. Głodna jestem- mruknęła.

Ślzgon prychnął pogardliwie.

- Jeszcze pogadamy, szlamo! – warknął na odchodne, po czym oddalił się w stronę lochów.