RODZIAŁ 23

Cześć!

Przed Wami rozdział o szlabanie z panią Samo Zło! Krótki, bo krótki- ale mam nadzieję, że się Wam spodoba!
Poza tym mam już prawie całą następną wariację na temat miniaturki- tej o wrednych/kochających Malfoyach.
Poza tym niedługo wstawię Wam następną część opowiadania Ilustratorki- możecie mi wierzyć, że jest zarąbista!
Poza tym ilustracje są OBŁĘDNE, prawda?
Poza tym pozdrawiam i buziaki!!!!

ROZDZIAŁ 23

- Dobry wieczór- szepnęła Hermiona, gdy usłyszała pozwolenie na wejście do gabinetu Narcyzy.

Pani Malfoy obrzuciła ją lodowatym wzrokiem i wolo skinęła głową.

- Pójdziesz ze mną do Zakazanego Lasu i  pomożesz szukać astratium laudu. Profesor Snape będzie wdzięczny, potrzebuje tego specyfiku by wykonać eliksir szkarptowy… Będziesz musiała trochę się natrudzić bo…

- Astratium laudu rośnie pod ziemią. Na terenach błotnisto- bagiennych. Generalnie dość ciężko jest go pozyskać- mruknęła Hermiona, starając się za wszelką cenę, aby jej ton zabrzmiał obojętnie.

Chwała Bogu- udało jej się powstrzymać przed rzuceniem kolejnych dziesięciu tysięcy kąśliwych uwag pod adresem Narcyzy, a szczerze mówiąc- miała wielką ochotę to zrobić.

Och, jak bardzo, bardzo rozjuszyła ją cała ta sytuacja, jak bardzo rozwścieczyła i wytrąciła z równowagi.

Rośnie na terenach błotnisto- bagiennych! Podłe, oczywiste nawiązanie do jej statusu krwi przez czarodziejską arystokratkę. Do tego jak zmyślnie przemyślane- przecież nie mogła się nikomu poskarżyć- pomoc profesorom w pozyskiwaniu magicznych artefaktów tudzież zbierania materiałów na lekcje była powszechnie znaną formą szlabanu. Tak więc….

„Zmyślnie, pani profesor!” – pomyślała z przekąsem. Jakże była wdzięczna, że udało jej się utrzymać nerwy na wodzy! Gdyby się im poddała, Narcyza w widoczny sposób osiągnęłaby wygraną. O nie, nie da się jej tak łatwo! Jest znacznie mądrzejsza, dziecinne wrzaski i oznaki frustracji są poniżej jej intelektu.

Spojrzała więc ze stanowczą miną na panią Malfoy.

- Zatem mogę zacząć. – oświadczyła spokojnie. - Pani profesor.

                  Kolejna rzecz, która ją rozdrażniała- DLACZEGO i Z JAKIEJ RACJI tytułowała „profesorami” ludzi, którzy wcale nimi nie byli?

Wychowała się w rodzinie, kładącej duży nacisk na edukację. Jej ojciec zrobił profesurę gdy miała dziewięć lat- pana Vinneta zdobycie tego zaszczytnego miana kosztowało dwa długie lata ciężkiej, żmudnej pracy, badań, niezliczone ilości wydanych artykułów, opracowań i serki nieprzespanych nocy spędzonych nad książkami, od których każdy normalny człowiek wolałby się trzymać z daleka.

Naprawdę, było trudno- tak jak każdemu, kto podejmuje się zdobycia najwyższego tytułu naukowego. Tymczasem tutaj, w Hogwacie przyjęło się nazywać „profesorem” każdego nauczyciela. Owszem, Hermiona wiedziała, że ów zwyczaj panuje w większości szkół- także mugolskich. Ale wciąż nie mogła pojąć dlaczego?! Jest przecież mnóstwo innych zwrotów wyrażających szacunek.

Tymczasem ona ma się zwracać w ten właśnie pełen respektu sposób do NARCYZY MALFOY, która profesorem niewątpliwie nie była- przypuszczalnie nawet nie była doktorem ani magistrem. I miała ją zapewne jako COŚ gorszego niż skrzaty domowe. UGH! To było nie do przyjęcia!

„Jesteś ponad… Pamiętaj- TY będziesz górą! A ona jest i pozostanie zakompleksioną idiotką z przerostem własnego ego. Tego nie zmienisz!”- przypomniała sobie słowa Ginny i uśmiechnęła się w duchu- och, jak dobrze, że już się pogodzili!

                  W milczeniu ruszyła za nauczycielką w stronę błoni, nagle bardzo zainteresowana swoimi trampkami.  

- Powinnaś nauczyć się powstrzymywać- zagrzmiała Narcyza, gdy wychodziły z zamku. – Bezczelność jest złą cechą, która winna zostać wytępiona. Nawet gdy przyjmiemy, że masz tu większe prawa przez wzgląd na…. Tolerancję.

- Nie moja wina, że większość ludzi ma na ten temat skrajnie różne poglądy, a nikogo tak naprawdę nie interesuje że sami zainteresowani mogą  nie przywiązywać do tego wagi.- odpowiedziała ponuro Hermiona, zupełnie nie wiedząc, czemu uzewnętrznia się przed Narcyzą.

Nauczycielka spojrzała na nią uważnie.

- Sugerujesz coś, panno Granger?- zapytała lodowato.

- Tylko tyle, że nie interesuje mnie fakt, czy to że jestem szlamą wpływa na stosunek innych ludzi do mnie- odpowiedziała Gryfonka, za wszelką cenę pilnując, by nie powtórzyć popełnionego wcześniej błędu, który wpakował ją w to bagno. Szczerze przecież- już teraz balansowała na granicy bezczelności.

Narcyza zaś mierzyła ją nieprzystępnym wzrokiem i dopiero po chwili bardzo wolno skinęła głową.

- Musisz się jeszcze wiele nauczyć. W NASZYM WSPÓLNYM świecie panują reguły, o których nie masz pojęcia. Naprawdę- zniżyła głos do szeptu.-  Na twoim miejscu byłabym wdzięczna losowi, że obecnie panuje taki stosunek do szlam. Gdyby tylko kto inny sprawował władzę…

- Zapewne bym już nie żyła lub była torturowana cruciatusami dwadzieścia osiem godzin na dobę. Zdaję sobie sprawę. Niektórym pewnie by się to podobało… i- szczerze mówiąc- biorąc pod uwagę pierwszą opcję mnie zapewne byłoby to już obojętne…

- Dość!- przerwała wściekle Narcyza. – Po raz kolejny powinnaś nauczyć się powstrzymywać!

- Przepraszam. Zapomniałam- skapitulowała Hermiona, pragnąc za wszelką cenę utopić Narcyzę Malfoy w łyżeczce najbrudniejszej wody.

                  Przez dłuższą chwilę szły w milczeniu, trzymając w rękach zapalone różdżki. Hermiona myślała z początku, że będzie zmuszona oddać swoją, ale nic takiego nie zostało jej nakazane. Z drugiej strony logiczne- Narcyza pozostawała nauczycielką, jej obowiązkiem było zapewnienie swoim uczniom bezpieczeństwa, także podczas szlabanu. Pozbawianie kogoś magii przed wejściem do Zakazanego Lasu byłoby natomiast niewątpliwie samobójstwem.

                  Przeszły przez błonia i nie zatrzymując się ani na chwilę przekroczyły granice Lasu.

Hermiona uniosła różdżkę. Gąszcz drzew i magicznych roślin przypominały krajobraz dżungli rodem z naiwnych filmów o Indiana Jonesie lub innych odkrywcach. Wśród liści, owoców i kolców majaczył sporej wielkości kamienny właz- pewnie do czegoś na kształt jaskini. Było ciemno choć oko wykol- tak, że gdyby nie oświetlona różdżka nie widziałaby wyciągniętej dłoni. Zrobiła niepewnie parę kroków i zbliżyła się do stawu, który otaczały mokradła z rosnącymi na nich różnorodnymi specyfikami.

- Zaczynaj. Wiesz, jak wygląda Astratium laudu. Noc jest bezchmurna i gwieździsta, powinno więc być ci łatwiej. Kieruje swe płatki w stronę gwiazd, kwiaty powinny więc teraz być rozłożone. Tylko nie odchodź zbyt daleko- Narcyza na nanosekundę zwiesiła głos. – Nie uśmiecha mi się latanie po Zakazanym Lesie przez całą noc i szukanie cię. No i uważaj na siebie, panno Granger. Wszak to ZAKAZANY LAS. Lepiej mieć się na baczności.

                  Hermiona skinęła wolno głową i wolno ruszyła w stronę bajorka, oświetlając sobie drogę. Już na początku krwisto purpurowe kwiaty zamajaczyły w mdłym świetle płynącym z jej magicznego patyczka, podsycanym przez srebrzysty blask księżyca, przebijający się przez upiorny gąszcz koron drzew. Znakomicie! Hermiona wolno podeszła do rośliny i zerwała ją tuż przy ziemi, nie unikając rzecz jasna pobrudzenia ręki błotem. Ech, trudno.

                  Zrobiła parę kroków przed siebie, szukając kolejnych okazów Astrarium. Do zrobienia eliksiru potrzeba ich było kilka, tak więc cała praca była jeszcze przed nią.

I tak przez najbliższe parę minut Hermiona zbierała bagienne kwiaty, coraz bardziej brudząc swoje dłonie, ale za to okazały purpurowy bukiet w jej ręku systematycznie zwiększał się. 
I naprawdę przestraszyła się nie na żarty, gdy dosłownie parę metrów przed sobą usłyszała szmer. Coś niewątpliwie tam było.

********

Tego wieczora Draco Malfoy miał ochotę na spacer. Nie wydarzyło się nic niezwykłego- ot i zwykłe bezsenne godziny, których chłopak nie miał ochoty spędzić na bezsensownym wpatrywaniu się w sufit Pokoju Wspólnego.

Zakazany Las natomiast zawsze napawał go dreszczykiem emocji. A kto mu zabroni spełnić swoją zachciankę? Las to las- nic mu się nie stanie. Przecież ON ma prawo spacerować!

Tak więc to uczynił. I było naprawdę bardzo miło, aż do czasu gdy ta irytująca szlama Ganger zamajaczyła na horyzoncie.

- Malfoy?  - nie mogła wyjść z podziwu, z wrażenia upuściła różdżkę. Jak na złość- Ślizgon wykazał się świetnym refleksem i złapał ją jeszcze w locie. Cholera! Wolała nawet nie łudzić się, że chłopak tak po prostu jej ją zwróci.

- Granger? Cholera, co ty tu robisz? – warknął arystokrata, ignorując fakt posiadania przez siebie własności dziewczyny.

- Mogłabym zapytać cię o to samo!

- Byłem pierwszy…

- Odrabiam szlaban z twoją szanowną rodzicielką… - warknęła. - Chyba nie byłaby zadowolona…..

- Granger, proszę cię- wtrącił szybko Malfoy. - Nie mów nic mamie o tym…

                  Uniosła brwi i założyła ręce na piersi.

- Dlaczego miałabym wyświadczyć ci tą przysługę? –zapytała zaczepnie. – Tylko przez ciebie odrabiam ten szlaban….

- Czemu miałabyś? Bo ty jesteś dobrą Gryfonką...

- To nie jest powód- zauważyła wściekle. – Oddaj mi moją różdżkę!

- Ale proszę cię- Draco zdawał sobie sprawę, że jego zachowanie jest uwłaczające, ale tego wymagała sytuacja. Mama nie mogła się dowiedzieć o jego kaprysie. Znowu nasłuchałby się litanii o kwestiach bezpieczeństwa. Na Boga, za co to wszystko? Obecność Narcyzy w szkole stawiała go w sytuacji patowej- WSZYSTKIE jego działania narażone są na komentowanie nadopiekuńczej rodzicielki. Stuprocentowa kontrola!

- Oddawaj mi moją różdżkę!

- Najpierw obiecaj, że jej nie powiesz…

- Malfoy, nie denerwuj mnie!!!

                  W tym momencie ich uszu dobiegł odgłos kroków. Draco niewiele myśląc odskoczył i chowając się za najbliższym drzewem począł nadstawił uszu.  Zdawało mu się, że dostrzega małe, niebieskie światełko, bijące od Hermiony, ale nie miał pojęcia skąd ono się wzięło.

- Panno Granger? Co panienka… - usłyszał szept swojej matki, a potem  nagle jej głos stał się wzburzony. - CÓŻ TO JEST, NA BOGA?

- Telefon komórkowy.. Spadła mi różdżka i... – odezwała się Hermiona.

Ech, przeklęta Granger-  jak zwykle poradziła dobie używając jakiegoś mugolskiego złomu….

- Umiałaś oświetlić sobie TYM drogę? Tak jak różdżką?

- Oczywiście, że tak… To bardzo prymitywna funkcja.

- Cóż… Powiedzmy, że nie spodziewałam się. A gdzie masz różdżkę, hmm?

- Ona… Upuściłam ją… Przepraszam.

                  Modląc się, by nie pozostać zauważonym, Draco położył różdżkę Hermiony na ziemi i pchnął ją lekko. Magiczny artefakt potoczył się Hermionie pod nogi. Draco sam nie wiedział, dlaczego to zrobił. Może po prostu czuł wdzięczność, że Hermiona nie powtórzyła Narcyzie o jego wyprawie, a może po prostu uznał, że niepotrzebna mu różdżka tej małej szlamy. Wciąż jej nie lubił, ale w tej chwili nie czuł potrzeby ośmieszenia jej czy oglądania zakłopotanej. Irytowała go tą swoją dobrocią Przecież Hermiona nie lubiła ani jego, ani jego matki. Wydając go zrobiłaby zarówno na złość jemu, jak i przysporzyła sporo zmartwień jej. Wyrządziłaby złośliwość im dwojgu, a do tego nikt nie mógłby mieć do niej pretensji- wszak wszystko byłoby pod przykrywką „działania dla jego dobra”. Tymczasem…

„A niech cię, Hermiono Granger!”- pomyślał z przekąsem. Sytuacja zaczęła wyglądać niezbyt dobrze. Bo przecież- szlama Granger?

********

Narcyza Malfoy weszła do swojego gabinetu i odetchnęła z ulgą. Szlaban z Hermioną Granger okazał się bardziej męczący niż sądziła. Dumna była z niezwykle zmyślnej formy kary, jaką wymyśliła. Ale coś poszło nie tak, do tego widziała Draco, jak użądza sobie nocne eskapady po Zakazanym Lesie. Ech, jej syn był taki nieodpowiedzialny… Przywilej młodości- działać impulsywnie bez zważania na ewentualne konsekwencje. Jej syn miał ochotę na spacer- więc poszedł, nieważne, że sam w Zakazanym Lesie mógł natknąć się na niebezpieczeństwa.

Rozbawił ją nieco fakt, że jej potomek był święcie przekonany, iż nie zorientowała się o jego obecności- mimo iż przecież Granger powiedziała mu, że odrabia szlaban z nią.

No właśnie- Hermiona Granger. Musiała przyznać przed sobą, że zaimponowała jej. Nie zdradziła Dracona, mimo iż teoretycznie powinna.  Jej lojalność była czymś zagadkowym- przecież teoretycznie nie miała żadnych powodów, by chronić chłopaka przed karą, której niewątpliwie mógłby się spodziewać, przy założeniu, że oficjalnie dowiedzianoby się o jego eskapadzie; i jej przed zmartwieniami, których to i tak nie uniknęła, ale przecież Granger i Draco o tym nie wiedzieli.

I między innymi dlatego potraktowała Gryfonkę ulgowo i zakończyła jej szlaban jak najszybciej mogła. Z resztą- ile można spędzać czasu z małymi szlamami? Wszak jej też należał się odpoczynek po ciężkim tygodniu walk z krnąbnymi uczniami- tak, jakby robili jej wielką łaskę, iż będą uczyć się obrony przed czarną magią. Śmieszne!