ROZDZIAŁ 22 i dodatek....

Chciałyście to macie:)
Pamiętacie, jak napisałam, że powstaje krótkie wariactwo osadzone w realiach miniaturkowych? Były błagania, by opublikować więc proszę bardzo- chociaż fabuła i pomysł przyleciały z kosmosu.
Po prostu byłam niezwykle zainspirowana filmem pt: "Masz talent" (nie, nie programem rozrywkowym. Filmem.)
A oprócz tego zabójczo długi, bo w Wardzie aż JEDNOSTRONICOWY rozdział nowy- ale jednak tak krótki być musi.
Naprawdę chaotyczny i ledwo wspomniany.... Ale tym razem naprawdę nie miałam serca do tego. Poza tym to tylko takie przejście... powinny już się zacząć prawdziwe wydarzenia, rozkręcać akcja właściwa.... Więc i się zacznie niedługo, a póki co powtarzam- wiem dobrze, że rozdział bije wszelkie rekordy na anty, choć osobiście jestem wielką fanką Hermiony w tym kawałku tekstu....
Ale oprócz tego, kompletna klapa. No ale mam nadzieję, że ze mną zostaniecie.
A więc pozdrawiam:)

MARZENIA- MINIATURKA ABSURDALNA

Hermiona z wypiekami na twarzy zamknęła przeczytaną po raz setny „Opowieść wrogów” genialnego Keliera- dramatopisarza, będącego w świecie czarodziejskim niczym mugolski William Szekspir.

Malfoyowie posiadali w swoich zbiorach wszystkie siedemdziesiąt osiem utworów geniusza, a „Opowieść wrogów”- tragedia romantyczna kończąca się zbrodnią przemyślaną była wedle jej oceny prawdziwym majstersztykiem.

Laurinda- główna bohaterka sztuki-przedstawiała dla niej idealny zestaw żywej i dynamicznej postaci, jednocześnie pozostającej emocjonalną kobietą z krwi i kości- zdeterminowaną, potrafiącą kochać i rozpaczać, ale też zdolną do racjonalnych zachowań i dążenia za wszelką cenę do realizacji swych celów.

„I niech przeminie ta dola łez, krwi i smutku, a zaklinam- kto żyw, niech powstanie! Hej, naprzód- wiary swej nie tracąc gorzkie łzy przełykam. Gdyż mą duszę gorszą klątwą porażona nie obumarła bynajmniej- więc idę. Za blaskiem księżyca podążywszy, cichą łzę na policzku dzierżąc- to z tobą, mój śnie najmilszy pragnę istnieć. I zginąć” – wyszeptała w duchu swą ukochaną rolę.

            W duchu czuła niekiedy, że do pewnego stopnia jest do Laurindy podobna. Obie pochodziły z rodziny mugoli. Obie pozbawione w jednej chwili ostoi- dramatyczna księżniczka swego narzeczonego, ona- ukochanych rodziców.        Obie starały się walczyćo swoje, obie upadały, czuły się zagubione, ale wciąż tliła się w nich zabójcza wola przetrwania.

Cóż, prawdę mówiąc pod koniec sztuki Laurinda przyczyniła się w bardzo bezpośredni sposób do zabójstwa Tercjusza- i Hermiona miała nadzieję, że podobieństwa tego szczegółu do jej realnego życia los jej oszczędzi.

            Ale dość o tym. Ukochana sztuka, ukochany świat- teatr i muzyka.

Ostatnio Narcyza wspominała o premierze „Stradivariusa”, na którą wybiera się wraz z Lucjuszem i Draconem… Zapytała się jej…JEJ! Czy nie chciałaby towarzyszyć im na przedstawieniu- oczywiście dla zachowania pozorów w charakterze służki.

Och, jakże była swej pani wdzięczna! Mogłaby robić wszystko! Gotowa była spełnić każde żądanie, byleby na własnej skórze odczuć to niesamowite piękno opery- magię i czar krainy, która niosła za sobą nieograniczone możliwości!

            Następnego dnia, usługując przy uroczystym obiedzie pani domu i jej dwóm znajomym usłyszała, jak jedna z nich rozprawia się o młodziutkim aktorze, który zadebiutował właśnie w „Stradivariusie”, a ukończył jedną z elitarnych magicznych szkół teatralnych.

            Dobrze wiedziała o istnieniu takich szkół. Jej niespełnione marzenie. Tyle razy śniła o jednej z nich, o rozwijaniu swych pasji, zgłębianiu tajników cudownej wiedzy!

To była jej mała tajemnica. Cel, do którego dążyła w marzeniach- i tylko tam, bo przecież nigdy nie odważy się powiedzieć swych aspiracji na głos!

Nawet nie śmiała sobie wyobrażać reakcji swoich znajomych czy rodziny Malfoyów…

Bo jak to tak!? Ona- Hermiona Granger- i teatr? Śpiew?

Przecież to…to niedorzeczne!

Schowała więc kartkę e spisanymi przez siebie magicznymi szkołami teatralno-wokalnymi głęboko na dno swoich rzeczy i tylko co jakiś czas wyjmowała ją ot, tylko, by na nią popatrzeć i zatracić się w marzeniach.

            I pech chciał, że razu pewnego zastał ją wtedy Draco.

- Pokaż! – zarządał, widząc speszenie, występujące na twarz dziewczyny.

            Zarówno on, jak i jego rodzice starali się mieć Hermionę i wszelkie jej postępowanie pod ścisłą kontrolą, głównie z troski o nią samą. Wiedzieli już, do czego jest zdolna i jak desperacko może szukać ucieczki od rzeczywistości, uważali więc za konieczne władać każdym aspektem jej życia.

Tak więc Lucjusz i Narcyza co jakiś czas używali wobec niej oklumencji, by skontrolować wszystko to, co powstawało w jej umyśle. Draco regularnie rozmawiał z nią na najróżniejsze tematy, tropiąc jakiekolwiek niepokojące sygnały, a także dokładnie przeszukiwał jej pokój, wyczulony na wszelkie ostre okropieństwa, które tak niedawno trzymała pod poduszką.

Wydawało się więc, że Malfoyowie mają kontrolę nad wszystkim. Brak zaufania, a raczej wynikająca z konieczności tak desperacka chęć uchronienia tej dzielnej, skrzywdzonej dziewczynki przed samą sobą!

A jednak.

- Draco, to… to nic złego! – tłumaczyła speszona Hermiona, starając się ukryć karteczkę za sobą. – Ot, zwykły kawałek papieru i…

- Pokaż! – zarządał, wyciągając rękę. Hermiona skuliła się w sobie.

- Nieee… -wyszeptała, rumieniąc się. – Nie, naprawdę- to nic takiego! Przecież….

- Mam zawołać mamę? -  szantażował Draco, wiedząc, że posuwa się do rzeczy paskudnej.

Hermiona czuła wielki respekt do Narcyzy i Lucjusza i wciąż była niezwykle skrępowana w ich towarzystwie. Tylko z Draco odważyła się czasem droczyć, niezgadzać i sprzeciwiać mu się- taka ich wspólna, mała przekora.

- Jesteś okropny- szepnęła dziewczyna, szykując się do kapitulacji.

            Ślizgon uśmiechnął się łobuzersko, objął ją w pasie i spokojnie wyjął kartkę z dłoni.

- Wiesz, że to dla twojego dobra…. Z troski…

- Z troski mi nie ufacie? –wyrwało się Hermionie, to co siedziało na dnie jej umysłu już od dawna.

            Dracon westchnął.

- Z troski się o ciebie martwimy. I sprawdzamy, czy ciężka depresja nie dała o sobie znać. To choroba, Mionku- pocałował ją lekko w policzek. – A chorymi szlamciami trzeba się opiekować. Tak więc też to czynimy… Więc bądź grzeczną dziewczynką i pokaż ładnie co tam masz.

            Hermiona westchnęła.

- Nic takiego, mówiłam. Proszę- zobacz. Mówię prawdę….

            Draco wziął od niej zgnieciony kawałek papieru i szybko przejechał przez niego wzrokiem.

- Nazwy szkół- podsumował, przenosząc spojrzenie na zmieszaną dziewczynę. – Szkół twórczych. Po co ci to?

            Hermiona lekko wzruszyła ramionami, ale po chwili zdała sobie sprawę, że nie powinna zachowywać się tak w obecności bądź co bądź- syna swojego pana.

- Tak po prostu- pisnęła.- Bez żadnych….

            Lecz Draco wpatrywał się w nią z nieodgadnionym wyrazem twarzy.

- Ty… ty chciałabyś być aktorką! –wyszeptał w końcu, a twarz mu pojaśniała. – Chciałabyś się tam uczyć i…

- Nie! – zaprzeczyła szybko Hermiona. – Nie, naprawdę…

            Ślizgon uniósł leko brwi i ledwo powstrzymał uśmieszek.

- Czyżby?

- Tak! To znaczy…. – Gryfonka zarumieniła się po raz kolejny. – W porządku, może przez chwilę wyobrażalłam sobie CO BY BYŁO GDYBY. Ale to niczego nie zmienia. Ot, i zwykła mała głupotka…

- Magiczna Akademia Teatru w Paryżu na pierwszym miejscu- przeczytał Draco, robiąc sprawny unik przed Hermioną, próbującą wyszarpnąć mu kartkę z ręki- w rezultacie dziewczyna tkwiła teraz w jego dłoniach,  on sam zmierzył ją rozbawionym spojrzeniem, w którym kryła się jednak nutka zaskoczenia. – No, no, no Mionku- nie spodziewałem się…. Spróbuj!

- Co?! – dziewczyna była zbita z tropu.

Bo jak to tak? Ona? Czyżby Draco urządzał sobie z niej żarty?

- Poważnie mówię! Spróbuj! – zaświeciły mu się oczy z podniecenia. – Co ci zależy?!

- Nie mam czasu, ani…

- Och, tylko mi nie mów, że nie masz możliwości! Wiesz dobrze, jak traktują cię rodzice!

- Ale ja nie chcę ciągnąć od państwa pieniędzy na swoje fanaberie!

- Boże, Hermiona! Jak ty wszystko masz skrzywione…. Słuchaj- przyciągnął ją do siebie i wlepił swoje niebieskie oczy w jej brązowe. – To nie są żadne fanaberie! Twoje marzenia to nie zachcianki, którym nie warto poświęcać uwagi tylko piękne, wspaniałe pragnienia.. Co ci zależy- spróbuj!

- Kiedy ja… Kiedy nawet nie wiem, czy mam talent! – broniła się szeptem, całkiem skonfundowana. – Po prostu kocham teatr i śpiew, a reszta….

- Ja talentu nie mam na pewno- przerwał Draco, rozluźniając uścik. – Ale myślę, że ty go masz jak najbardziej. Z resztą przekonamy się, czytać potrafię, to najważniejsze!

- Draco, to szaleństwo!

- Owszem! Tak samo jak szaleństwem była twoja próba ucieczki czy korzystanie z Liberare Serve przy Belli. A więc teraz popełnimy jeszcze jedno szaleństwo i przygotujemy cię na egzaminy do Magicznej Akademii Teatru w Paryżu….

- Nie! Nie zgadzam się! – próbowała jeszcze oponować, ale Draco wyszczerzył do niej zęby.

- Cóż- zaczął niewinnie. – Tak się składa, że to mój kolejny rozkaz. Szkoda więc, że znowu nie masz w tej kwestii prawa głosu!

*********

-(…) Tyś niczym więc prócz śmiecia, nędzną szlamą tylko…. – mówił obojętnie Draco, patrząc na Hermionę znad jakiejś książki.

Hermiona wpatrywała się w niego zaskoczona,. Na jej twarz wykwitł wyraz zawodu, a jednocześnie maska osoby silnej- widać za wszelką cenę starała się pokazać, jak bardzo nie ruszają ją słowa chłopaka.

- Doprawdy, mój drogi- twe słowa ostrzejsze od miecza. Cóż żem uczyniła, czym ci zawiniłam? Wszak jam to- ta sama którąś zwykł kochać i słówka szeptać czułe, jak i obietnice składać najpiękniejsze! Hańbą okryłeś się z chwilą, gdy myśl ta czarna wobec mnie niewinnej na dnie zmysłu twego tam zakwitła! Bądź przeklęty zatem! Żegnam! Nie tego pokochałam, co spiskować poczyna i językiem swoim niczym wężem jadowitym kłuje me serce oddane!

W oczach dziewczyny pojawiły się łzy. Obrzuciła Dracona jednym spojrzeniem- pełnym pytań, zarzutów i wielkiego smutku. Wyglądała przy tym tak słodko, tak niesamowicie rozbrajająco, że Narcyza aż sama poczuła łzy w oczach.

            Tak, kochała Draco nad życie. Ale kochała też Hermionę. Chociażby nie wiem jak się pokłócili, nie miał prawa mieszać jej z błotem!

Zobaczyła, jak Hermiona wychodzi z godnością z pomieszczenia. Na Draco nie zrobiło to zaś żadnego wrażenia.

Postanowiła więc interweniować.

- Jak mogłeś, Draconie! – zagrzmiała, stanowczo wchodząc do pokoju. – Co cię podkusiło.. Jak… W ogóle jak to się stało, że znowu… Draco, przecież to nasza Hermiona!  NASZA KOCHANA HERMIONA! Dlaczego więc..

Draco spojrzał na mamę wielkimi oczami, zaskoczony, że wszystko słyszała. Po chwili wstąpił w niego gniew. Jak mogło jej coś takiego w ogóle przyjść do głowy?!

- Dlaczego… Dlaczego mnie o coś takiego podejrzewasz?! - warknął w końcu - Wtedy… Gdy na początku rozbiła serwis podczas przyjęcia- wszystkie znaki na niebie i ziemi wskazywały, że ojciec wymierzył jej karę! Stukot jego laski dochodzący z pomieszczenia, do którego ją zabrał, jej przeraźliwe krzyki… I to, jak wyglądała, gdy już ztamtąd wrócili! A mimo tego….Ani na chwilę nie przestałaś mieć stuprocentowej pewności, że tata jej nie skatował, że to była tylko mistyfikacja! - rzucił oskarżycielsko.

- To co innego! Wierzę, że ty też byś jej TAK nie potraktował…- oświadczyła pewnie Narcyza-  Ale to inna sprawa! Te przezwiska wam się zdarzały i…

- To nie ja! Nie ja! - zaczął się bronić, a w jego głosie wykwitła nuta paniki. - I nie do Hermiony! Też ją kocham, też jest mi droga!

- Wiem skarbie! Dlatego właśnie napawa mnie to zdziwieniem! I jak to możliwe, że to nie byłeś ty! Przecież słyszałam!

- Bo to nie byłem ja! Znaczy,…. Nie ja jako ja! I nie do niej, jako Hermiony! Och, przecież znasz tę sztukę! 

- Owszem. - potwierdziła Narcyza. - To dialog z Kerliera między Laurindą a Terencjuszem. Myślałam , żeście po prostu zapożyczyli dialog jako wybitnie odpowiadający do waszej kłótni…

- Na Boga… Nigdy, za nic na świecie nie powiedziałbym czegoś takiego do Hermiony! Odgrywaliśmy po prostu scenkę!

- Ale... - pani Malfoy była kompletnie zbita z tropu, więc Dracon postanowił wreszcie uchylić rąbka tajemnicy przed rodzicielką:

- Nasza Hermiona ma jednak swoje tajemnice. Bo widzisz…

****

- Hermiono?

- To… to nie tak! Ja…Draco nic nie zrobił.

Narcyza skinęła głową i położyła jej palec na ustach.

- Wiem. Draco wszystko mi powiedział.

Przez chwilę obie milczały.

- Hermiono?

- Przepraszam…

- Nie, nie skarbie! Nie o to chodzi! Chodź do mnie!- Narcyza wyciągnęła do niej ręce. Gdy Hermiona niepewnie zrobiła kilka kroków, zagarnęła ją do siebie. - Kochanie, to było piękne! Czemu nic nam nie mówiłaś? To było cudowne!

- Dziękuję… Ale to tak po prostu, bez żadnych większych…

- No właśnie! „Bez żadnych większych...” Dlaczego? Draco wspominał mi coś o Magicznej Akademii Teatru w Paryżu. Chciałabyś tam się dostać, hmm?

- Nie wiem… Nie wiem, proszę pani… Z jednej trony byłoby wspaniale, ale z drugiej… Każdy chyba oczekuje ode mnie czegoś innego…- wyznała Hermiona, spuszczając wzrok.

- „Każdy”? To znaczy kto, skarbie? Posłuchaj mnie uważnie- Narcyza uniosła ręką twarz dziewczyny tak, iż teraz Gryfonka nie miała wyboru- musiała utrzymywać z nią kontakt wzrokowy.

- To, że jesteś najinteligentniejszy stworzeniem, jakie kiedykolwiek miałam okazję poznać nie znaczy, że twoja przyszłość jest z góry zdeterminowana. Owszem, dla nas jest to szok… I dla twoich znajomych zapewne też będzie. Każdy pewnie spodziewał się, że z twoim umysłem pójdziesz pewnie na Uniwersytet Magomedycyny w Australii lub do Wyższej Szkoły Prawa Czarodziejskiego w Kanadzie… Ale to twoje życie, kochanie! Liczy się to, czego pragniesz ty i czego ty oczekujesz. Kochasz teatr, prawda?

- Najbardziej na świecie…

- Więc nie powinnaś mieć żadnych wątpliwości. Tylko ty jesteś najważniejsza, pamiętaj o tym. To już nie jest czas, kiedy musisz zachowywać się tak, by inni przypadkiem nie mieli pretensji… Magiczna Akademia Teatru w Paryżu, powiadasz? Wiesz, w sumie….. wszystkim nam przydadzą się wakacje. Paryż- miasto sztuki, czego chcieć więcej?

Hermiona wytrzeszczyła oczy. To było niewiarygodne! Malfoyowie zamierzali jechać do Paryża by ją wspierać i…

Dobry Boże, to dopiero się porobiło!

*************

- Powodzenia, Hermiono! – szepnęła Narcyza, uśmiechając się ciepło do swojej podopiecznej.

Hermiona posłała jej pogodny wzrok, siląc się na spokój, ale nie była w stanie.

Westchnęła głęboko.

- Boję się- wyznała szczerze. – Od zawsze to uwielbiałam, ale czy to wystarczy, żeby wiązać z teatrem większe plany? Czy to aby nie za wysoko celuję?!

Narcyza wpatrywała się w nią przez chwilę uważnie, a potem podeszła bliżej i położyła jej rękę na ramieniu.

- Posłuchaj, skarbie- odezwała się, patrząc jej w oczy. – Wszystko będzie w jak najlepszym porządku! Pamiętasz, jak się nas na początku bałaś?  I co, potrzeba było? Gdzieżbyś wtedy przypuszczała, że za niecały rok znajdziesz się na drugim końcu Europy, zdając do elitarnej szkoły teatralnej, w towarzystwie Draco, który jest zakochany w tobie do szaleństwa, w warkoczach zaplecionych przez tą OKROPNĄ Narcyzę Malfoy, hmm?

Hermiona zachichotała cicho.

- Nigdy nie myślałam, że pani jest okropna! – zaprotestowała.

- Och, naprawdę? Nawet wtedy, gdy cię zamknęłam w lochu?

- No cóż… Należało mi się!

Narcyza uśmiechnęła się ciepło i przytuliła dziewczynę

- Napędziłaś nam wtedy niezłego stracha. Wiesz przecież, ile dla nas znaczysz! – wyszeptała. - Cóż, w każdym razie… Nie okazaliśmy się chyba zbyt straszni, prawda?

- Nie! Oczywiście, że nie! Jesteście moją rodziną… Przecież o tym wiesz, pani- Hermiona odważyła się położyć głowę na ramieniu Narcyzy, na co kobieta zaczęła gładzić jej policzek.

- Wiem… Wiem, kochanie. Ty też jesteś nasza. Nasza kochana, odważna dziewczynka. Prawdziwa Malfoy z ciebie. Zapamiętaj to, Hermiono. A Malfoyowie to urodzeni zwycięzcy. Tak więc teraz pójdziesz tam i dasz z siebie wszystko…. I pokażesz im, na co nas stać…. A potem niech się dzieje co chce. I tak będę z ciebie dumna, moja Hermiono!

*******

Głęboki oddech. Już czas. Wdech i wydech.

Palce Hermiony zacisnęły się na wisiorku, serduszku od Malfoyów, które zawsze nosiła na szyi.

Naraz stanęło jej przed oczami wzrok Lucjusza, pełen milczącej dumy i aprobaty, podziw i wiarę w nią widoczną w oczach Narcyzy, a przede wszystkim dodające otuchy czułe gesty Draco.

Zrobi to. Jest w stanie. Pójdzie tam i pokaże na co ją stać. A potem może ją przyjmą, a może nie.  Zobaczymy. Ale będzie mieć tą satysfakcję, że spróbowała. Cała ta zwariowana przygoda, podjuszana przez kochanego Draco tu ma swój finał. Narcyza miała rację- gdzieżby przypuszczała, że kiedykolwiek się na to zdobędzie?! Że będzie walczyć o marzenia?!

Więc trudno. Będzie co ma być. A na razie proszę państwa kompletne szaleństwo- ona, Hermiona Granger zdająca do Magicznej Akademii Teatru w Paryżu.

Ha, ha, ha.

********

Sala rozbrzmiewała owacjami na stojąco, a Hermiona w barokowej kreacji stała na środku sceny w towarzystwie współaktorów i czuła się szczęśliwa.

Już w chwili, gdy rozbrzmiały pierwsze akordy i zaśpiewała pierwsze nuty solowej pieśni- wizytówki sztuki, w której grał główną rolę- wiedziała, że to właśnie w tym jednym miejscu na ziemii powinna się znaleźć. Urodziła się po to. Kochała to.

            W pierwszym rzędzie, stojących przy miejscach honorowych ujrzała zachwyconą Narcyzę w najnowszej, eleganckiej sukience wyglądała olśniewająco; Lucjusza z podziwem na twarzy i Draco- jej Draco, absolutnie zachwyconego i oszołomionego pięknem jej osoby.

Aktorstwo zawdzięcza jemu. Nie dość, że stał się najważniejszą osobą w jej życiu to jeszcze pomógł jej spełnić najbardziej skrywane marzenie życia, odnaleźć pasję i móc wykonywać to, co kochała.

To było jej pięć minut. Mimo że zawsze obawiała się tego wstydliwego uczucia, kiedy oczy całej widowni wpatrzone są w nią jedną- teraz napawało ją dumą i radością.

Była z siebie dumna. Jej zdeptane poczucie własnej wartości na nowo urosło do właściwego rozmiaru. Udało jej się, osiągnęła to. I wreszcie nauczyła się, że nie ma w tym nic złego, iż wie, że jej wykonanie „The spirit of midnight” było naprawdę fenomenalne.

Trzeba znać swoje zalety bo tylko wtedy można żyć pełnią życia.

I  to również uświadomił jej Draco.

***********

ROZDZIAŁ 22

- Nasze złote trio znowu razem! – zakpił Draco, zagradzając drogę Harremu, Ronowii Hermionie, gdy następnego ranka szli na kolację. -  Co, Weasley- masz nadzieję, że szlama sypnie ci odpadem złota i będziesz w stanie sprawić sobie wreszcie NORMALNE…

- Za to ty Malfoy powinieneś sprawić sobie mózg- przerwał wściekle Harry, mierząc arystokratę morderczym spojrzeniem. – Ciekawe, dlaczego przez tyle lat nie mieliście jeszcze okazji go nabyć… Czyżby pogłoska o bogactwie Malfoyów miała w sobie ziarno zakłamania?

            Blada twarz Draco poczerwieniała ze złości.

- Nawet się nie…

- To TY daj nam spokój- wycedziła Hermiona.. – Odwal się od nas, z łaski swojej i…

- Nie odzywaj się przy lepszych, mała szlamo! - Draco stracił cierpliwość. Jak oni śmieli, jak mogli, jak się odważyli!? - Nie jesteś godna się odzywać, śmieciu i…

            Harry i Ron równocześnie wyciągnęli różdżki wycelowali nimi w Ślizgona, gotowi stanąć w obronie przyjaciółki.

- Nie! Przestańcie, naprawdę… - próbowała ich uspokajać. – Niech sobie mówi…

- Nawet się nie ważcie- nagle rozległ się stanowczy głos (zgadnijcie czyj:P)

- Widzę, że nieodłączna legenda naszej pięknej szkoły ponownie w komplecie- wycedziła Narcyza Malfoy, zakładając ręce na piersi. – Imponujące. 

- Dracon pierwszy nas zaczepił i zaczął obrażać- warknął nieprzyjemnie Harry. – Nie prosiliśmy o audiencję.

- Czyżby? Jednak nawet fakt, iż wyjaśniliście sobie pewne sprawy nie stawia was wbrew pozorom ponad innymi uczniami. - zagrzmiała kobieta, wodząc po trójce Gryfonów  nieprzyjemnym spojrzeniem. - Znajomość opierająca się na… wątpliwych wartościach, których pokaz mieliśmy w ostatnich dniach….Ale nawet ta wasza PRZYJAŹŃ nie jest usprawiedliwieniem dla ataków na innych uczniów!

- „Przynajmniej mamy prawdziwych przyjaciół, a nie degeneratów-przydupasów z morderczymi skłonnościami, gotowych zabić nas tylko dla wyższego stołka w szeregach naszego psychopatycznego guru.” – pomyślała wściekle Hermiona.

            I nagle zdała sobie sprawę, że wszyscy wpatrują się w nią zaskoczeni, a na twarzy Narcyzy Malfoy szok miesza się z wściekłością i chęcią mordu.

A potem przypomniała sobie, że chyba przypadkiem wypowiedziała swoje myśli na głos.

- Szlaban, panno Granger- oświadczyła tylko lodowato kobieta. – O dwudziestej… Dzisiaj!

            Nie wiedziała, co jeszcze ma powiedzieć. Mało tego- najbardziej kłuło ją to, że w słowach tej bezczelnej szlamy było nuta prawdy.

Przede wszystkim racją było to, że takich przyjaciół jak ich trio rzeczywiście można ze świecą szukać. I szczerze mówiąc- sama dziwiła się, jakie wrażenie zrobiła na niej wypowiedź tej… Jak w ogóle ona śmiała?! Ta… Ta brudna, mała szlama! A Draco tyle razy opowiadał o lizusostwie tej przemądrzałej dziewuchy! Tymczasem… Nie, to było niesamowite…

            Narcyza z nieodgadnioną miną oddaliła się, ale z całej jej postaci emanowała złość i wzburzenie.

Dopiero kiedy zniknęła z pola widzenia, Ron wydał z siebie jęk zachwytu.

- To było obłędne! – wydyszał wciąż mrugając z niedowierzania. – Zupełnie zachwycając i… takie NIE W TWOIM STYLU!

- Och, dzięki za miłe słowa- warknęła z przekąsem Hermiona, na jej twarzy jednak pojawił się mały uśmieszek, wiedziała wszak, że przyjaciel nie miał niczego złego na myśli, nawet jak wypowiedź wyszła nieco niefortunnie. – Zupełnie nie wiem, co takiego mnie podkusiło….

 - My też nie wiemy- przerwał Harry.- Cokolwiek to było, stanowczo LUBIĘ TO. Strzał w dziesiątkę! Jej minę zapamiętam do końca życia…. – urwał z rozmarzeniem, przywołując ponownie rzeczony obraz.

- Tylko ż to ja muszę teraz za to płacić- rzekła ponuro Hermiona. – Tym razem jej szlaban będzie nie do zniesienia- ona mnie nienawidzi. Nie towarzyszyć już mi będzie jej ukochany synuś, więc pewnie nie omieszka wymyślić czegoś upiornego. Uwłaczającego. Do cna podłego. I..

- Hej, wyluzuj! Nie może zrobić ci trwałej krzywdy! To Hogwart! Dumbledore wciąż pozostaje tu najważniejszą postacią, pamiętaj o tym! –uspokajał Ron.

- A jak się obawiasz, zawsze możemy też dostać szlaban! – dodał Hary, ze złośliwym błyskiem w oku.

            Hermiona dopiero po chwili zdała sobie sprawę, co przyjaciel ma na myśli.

- Ani mi się ważcie! – zagrzmiała, jednak w jej tonie słychać było rozbawienie. – Sama dam sobie radę z tym szatańskim pomiotem! A znając wasze szczęście, od razu wpakowalibyście się w coś zgoła gorszego, niż tylko zwykły szlaban!

- „Zwykły szlaban” i „Narcyza Malfoy” to oksymoron, skarbie- mruknął jeszcze Harry i wszyscy troje udali się do Wielkiej Sali.

**********

- Panno Granger? Profesor Malfoy  opowiadała coś o waszej dzisiejszej rozmowie- zagadnęła Hermionę Ingrid Couvert.

            Gryfonka spojrzała na nauczycielkę zmieszana.

- Owszem, pani profesor. Trochę mnie poniosło- przyznała. – Ale… Dracon Malfoy nas zaczepił i…

- Domyślam się. Nie mogłaś przecież podejść do Narcyzy i powiedzieć jej „Hej, pani profesor! Uważam, że zadaje się pani z... jak to było? Psychopatami i mordercami?

            Hermiona zarumieniła się lekko.

- Jednak powinnaś nad sobą panować- kontynuowała Ingrid. – Narcyza Malfoy jest specyficzną osobą i chociażby wydawało ci się, że TY masz rację… Pamiętaj, że póki co ma ona większe prawa. Poza tym całość nie zawsze ma się w realu tak, jak może się wydawać. Chociaż przyznaję, że pani Malfoy była dziś niezwykle wzburzona, co…Co chyba znaczy, że ruszyło ją trochę to, co usłyszała od ciebie. Tym bardziej, że….

- Że uważa mnie za zwykłą szlamę- dokończyła ponuro Hermiona.

            Profesor Couvert skrzywiła się nieznacznie, a jej źrenice rozszerzyły się.

- Nie elegancko się tak wyrażać- powiedziała wolno, cicho wzdychając. – Nie powinnaś też tak o sobie myśleć, panno Granger.

- Ale ona tak o mnie myśli…

- Nie ma to nic do rzeczy! Nie chcę by taka inteligentna dziewczyna wzrastała w takiej opinii o sobie… Jednakże bez względu na wszystko- twoje zachowanie było karygodne.

- Wiem, pani profesor. Przepraszam.

- Otóż to, panno Granger. – Ingrid Couvert spojrzała na nią stanowczo. – Odwaga uczniów domu Godryka Gryffindora powinna iść w parze z rozsądkiem. Warto zapamiętać!

***************

„Ciekawe, co ten pomiot szatański wymyśli” – myślała wściekle Hermiona, udając się wieczorem do gabinetu Narcyzy. – „Pole do popisu, bardzo proszę. Ale mam nadzieję, że będzie mieć dość rozsądku…”

Wolała nie myśleć, co zrobiliby jej przyjaciele, gdyby doszły ich słuchy o niehumanitarnym przebiegu szlabanu.