ROZDZIAŁ 18

Moje Wy kochane!

Jesteście naj, naj, najlepszymi Czytelniczkami, jakie ktokolwiek miał, ma i będzie mieć- wiecie!?

Komentarze pod miniaturką były tak cudowne, że nawet nie będę próbowała tego opisać.

Oto następny rozdział. Cały z perspektywy Draco. Trochę mało się dzieje, ale jest nieco przełomowyJ
Tak, wiem, że krótki…

Dedykuję go Hermionie Hasting.

Mam nadzieję, że wkrótce do Was wrócę… Ale w weekend wyjeżdżam gdzie?- na Ukrainę.

Tak….tak właśnie. Jakby już nie mieli dość kłopotów, jeszcze im ja potrzebna. ;)

Ale mam nadzieję, że wrócę cała i zdrowa.

Aaa, i jeszcze raz bardzo Was proszę, moje Kochane, o zagłosowanie na http://stowarzyszenie-dhl.blogspot.com

Na pewno poznacie moje opowiadanie J

To dla mnie bardzo ważne….

Zagłosowałyście? To w takim razie teraz rozdziałJ

ROZDZIAŁ 18

Dracon siedział między swoimi rodzicami i pogardliwie patrzył na szlamę Granger.

Rozzłościła go, gdy tylko się zjawiła. Spostrzegłszy jego tatę od razu z tą swoją cholerną gryfońską uprzejmością zaszczebiotała, że sama odrobi dzisiaj szlaban. Głupia lizuska! Milutkie i słodziutkie stworzenie, aż do obrzydliwości.

To co, że w jej głosie nie było nic, co wskazywałoby na chęć popisania się. Widocznie była dobrą aktorką. Tak, to był jedyny komplement, który mógł o niej powiedzieć.

No, oprócz faktu, że ma ładne oczy. Ale to czysty przypadek, rzecz losowa! Nie można przecież uznać za komplement faktu oczywistego!

Okej, okej, może i jeszcze miała inteligencję.

Chociaż… Bystrość i oczytanie to niewątpliwie dobre cechy, ale żeby od razu nazwać je komplementami? Nie, to za dużo powiedziane!

Naprawdę uroczo się śmiała. Ale w sumie co z tego!? Każdy ładnie się śmieje. Normalne, wręcz BIOLOGICZNE.

Cholera! Za dużo przebywania z Granger. Czemu jego matka mu to zrobiła… Myślał, że go kocha! A tymczasem jakby nigdy nic ukarała go w tak okrutny sposób. I do tego jeszcze ojciec! Informację Narcyzy, że szlama przerwie im miły wieczór swoją osobą, gdyż odbywa karę z ich synem, skwitował jedynie skinięciem głowy. Nawet on nie stanął w jego obronie! Nikt, nikt go nie kocha!

To… To nawet podchodziło pod znęcanie się nad dzieckiem!

Z drugiej strony, niesamowite były te rzeczy, które opowiadała Granger! W życiu by nie pomyślał, że Mugoli stać na coś takiego! Granger nie mogła kłamać, o nie.. 
Jednak cóż, wciąż  oni-czarodzieje, pozostawali sporo ponad tymi śmieciami. Mugole musieli wymyślać jakieś niezrozumiałe procesy, by łudzić się, że mogą dużo i są niezwykle utalentowani. A byli żałośni. Przecież różdżką można więcej i szybciej. Pomijając fakt, że magia to sprawa, której przenigdy nie nauczą się używać. Quidditch! Teleportacja! Proszek Fiuu! Pomijając już potęgę, z jaką wiązało się posiadanie różdżki…

- Troszeczkę sobie porozmawiamy- dobiegł go głos matki.

            No i pięknie! Równie dobrze mogła im odpuścić. Stwierdzić, że wystarczy już szlabanu, bo przecież nie zrobili znowu nic takiego złego! Chociaż wtedy…

„Chociaż wtedy Granger nie pokazałaby mi tego, czym ma mnie zadziwić”

Cholera, nie może mu tak zależeć!? Co takiego mogłaby mu pokazać ta mała szlama, by wprawić go w zdumienie?

Już od dawna go wprawia…

- Panna Granger ostatnimi czasy opowiadała nam co nieco o zajęciach Mugoli- poinformowała tymczasem Narcyza, gdy Hermiona weszła do gabinetu, a Draco z satysfakcją odnotował lekką niepewność, malującą się na jej twarzy.

- Zgadza się- potwierdziła ostrożnie Gryfonka.- Tak się złożyło, że dość często o tym rozmawiamy...

- Ale i tak czekam, aż mnie zaskoczysz! – wtrącił Dracon, przybierając obojętny wyraz twarzy. – Na razie ci się to nie udaje…

- I dlatego spanikowałeś, bo myślałeś, że zepsułeś mi komputer? – mógłby przysiąc, że uśmiechnęła się do niego…. Jak ona śmiała?!

- Nie moja wina, że to….COŚ zgasło! Skąd miałem wiedzieć… - zaczął, ale Granger mu przerwała.

- Hej, Draco- spokojnie!  Przecież ja tylko żartuję!

Znowu uśmiech. Mrelinie, czy ona musi się tak IRYTUJĄCO SŁODKO uśmiechać?!

- I tak nie macie pojęcia o większości spraw- warknął w odpowiedzi, próbując zdusić w sobie gniew. – Teleportacja czy…

- Och- akurat „teleportacja” to termin dobrze znany Mugolom- wpadła mu w słowo Hermiona.

            Teraz i Lucjusz, i Narcyza wpatrzyli się w nią z niekrytą ciekawością.

- Może byś zechciała wyjaśnić?- warknął Malfoy Senior, trochę zbyt ostro jak na zwykłą, poprawnie uprzejmą rozmowę.

- Och, od zawsze zastanawiają się jak to zrobić… I prawdę mówiąc ROZSZCZEPIĆ obiekt na atomy potrafią już od dawna, a cały problem leży w tym, by z powrotem go złożyć w takiej samej konfiguracji… Ostatnimi czasy zainteresowanie całą sprawą wzrosło, no i udało się nawet teleportować kwanty….a to zawsze jakaś informacja.

- Co to znowu jest „kwanty”?- warknął Dracon, starając się nie pokazywać po sobie zdumienia. Mugole i teleportacja? Tożto absurd!

Narcyza nie kryła natomiast zdziwienia.

- To…. Niezwykle interesujące, Granger- powiedziała w końcu , wciąż jednak utrzymując zwykły sobie w tych rozmowach sceptycyzm.- Zechciałabyś tak może powiedzieć coś więcej?

(weź tu wytłumacz Malfoyom fizykę kwantową :D- Przypis Autorki)

Hermiona zamyśliła się.

- Hmm, szczerze powiedziawszy nie mam pojęcia, jak wam to wytłumaczyć….-zaczęła Gryfonka.

- Nie jesteśmy kretynami, Granger. Uważaj lepiej na słowa- warknął Dracon, rad że wreszcie może przygadać dziewczynie.

Hermiona jednak nie wyglądała na speszoną.

- Oczywiście, że nie- tego nie powiedziałam. Chodzi mi po prostu o to, że nawet mugolscy naukowcy dopiero poznają fizykę kwantową, a ja wiem o niej tyle co nic…

- Kto by pomyślał, że jest coś takiego! – wtrącił Dracon, ale dziewczyna tylko posłała mu dłuższe spojrzenie.

- Kwant to …eee.. pewna ilość energii danego systemu, niepodzielna. To tak jakby…konkretna informacja, zawierająca się w nim, ale o bardzo konkretnych właściwościach…. – zawahała się.- Taka cząstka charakterystyki danego układu. Powiedzmy… Naprawdę, to tylko teoria… Zajęliśmy się teraz bardzo mocno wyobrażeniowym działem fizyki. Nie można ot tak tego pokazać bo…

- I twierdzisz, że MUGOLOM- to słowo Lucjusz Malfoy wyjątkowo zaakcentował- udało się to coś teleportować?

- Tak, Teleportowaliśmy kwant, i to nawet nie raz. Ale to tylko badania.

- Ale…ale po co?- pytała Narcyza. – Po coś takiego robić?

- Cóż, pierwszą odpowiedzią jest- dla badań- odrzekła Hermiona. – A poza tym…..Chodzi o odtworzenie DOKŁADNYCH własności kwantu w innym miejscu.  O projekcję czegoś identycznego dzięki bardzo silnemu splątaniu. Nie, nie wiem czym jest splątanie kwantowe, oprócz tego, że jest to niezwykle mocne powiązanie między kwantami- uśmiechnęła się. – Oczywiście do teleportacji ludzi od tego jeszcze bardzo, bardzo daleko. Niemniej samą IDEĘ procesu opanowujemy.

- To głupie! I dziwne….- zdenerwował się Draco.

- Głupie?- Gryfonka pozwoliła sobie na wzrok pełen dezaprobaty. – Bo każdy w naszej szkole UMIAŁBY na pewno teleportować kwant, hmm? Dziecinnie proste!- westchnęła. – Wiem, że to może nie robi na tobie wrażenia… Po prostu opowiadam tobie i twoim rodzicom to, co chcecie wiedzieć.

- Mówiłaś, że Mugole umieją się rozszczepiać? – zagadnął szybko Lucjusz, nie chcąc doprowadzić do kłótni między synem, a Hermioną. To prawda, popierał poglądy Dracona, ale jednocześnie był na tyle inteligentny by wiedzieć, iż nie kłótnia nie byłaby najszczęśliwszym rozwiązaniem.

Pozatym- mimo iż tego po sobie nie pokazywali- wszyscy Malfoyowie naprawdę byli zafascynowani tym, co mówiła Gryfonka.

            Hermiona ymczasem wpatrywała się w smutno małżeństwo arystokratów.

- Oczywiście- szepnęła. – Chociażby przez bombę atomową.

- Hiroshima i Nagasaki- szepnęła ledwo słyszalnie Narcyza.

Hermiona skinęła głową.

- Dokładnie- potwierdziła.- Kilkaset tysięcy ludzi w jednej chwili….Wyparowało. Rozpadło się. Zniknęło. Właśnie przez ROZSZCZEPIENIE SIĘ na pojedyncze atomy. Ułamek sekundy. Tyle co….- urwała- mrugnięcie... Nawet byśmy nie poczuli….

- Przestań, Granger- warknął Draco, starając się nieco zamaskować niepewność, jaka go ogarnęła. – Jesteś teraz nieco…przerażająca- dodał w końcu.

Hermiona wzruszyła ramionami.

- Możliwe- oświadczyła spokojnie. – I dlatego…nienawidzę ... Tak, nienawidzę ich za niesamowitą zdolność do niszczenia, destrukcji wszystkiego i wszystkich.  Ale to nie jest cecha właściwa Mugolom. Oni po prostu dysponowali takimi środkami.

I najgorsze jest to, że wcale nie JA jestem przerażająca. Ja tylko opowiadam historię.

**************

Dracon Malfoy siedział bez ruchu na krześle.

To dzisiaj. Dzisiaj Hermiona Granger pokazała mu coś, czym na pewno go zadziwi.

Myliła się. Dracon Malfoy nie był zdziwiony. Dracon Malfoy myślał, że to, co pokazała mu dziewczyna było tylko złudzeniem. Koszmarem nocnym. Halucynacją.

Dracon Malfoy nie mógł się ruszyć już dobrą godzinę po tym, jak ona pokazała mu to, co obiecała.

Najpierw, gdy przyszła z tą swoją śmieszną skrzyneczką z literami, która ma rzekomo pomóc paralitykom- myślał, że wygrał.  Prawdę mówiąc nie mógł uwierzyć, iż dziewczyna jest na tyle naiwna, by sądzić, że to jeszcze może go zdumieć.

Potem pokazała w urządzeniu zdjęcia, tylko o wiele dłuższe i mówiące. Powiedziała, że to się nazywa film.

Film trwał trzy minuty i był o jednorożcu.

Musiał przyznać, spodobało mu się to, ale bez przesady. I znów chciał ją wyśmiać.

A potem pokazała inny film, o wiele, wiele dłuższy.

To była ta wojna, o której mama w wakacje coś czytała. Był przekonany, że była to wyjątkowo niesympatyczna rzecz.

Mylił się.

Nie potrafił określić swoich uczuć, gdy obserwował poczynania bohaterów.

Obozy, które potrafiły zabić setki dzieci w ciągu paru sekund.

Makabryczne szkielety, owleczone skórą, patrzące zewsząd na niego fioletowymi oczami zza drucianej klatki.

Ulice pełne wrzasku i śmierci.

Rozmowy, tak wybitnie proste rozmowy prowadzone przez postacie.

Ktoś kogoś ratował, ktoś się śmiał, ktoś się zakochał.

Ś M I E C H!

Czy wtedy naprawdę istniało coś tak NIEWŁAŚCIWEGO? Jak można było się śmiać gdy TAM setki dzieci z popękanymi ustami…

Makabrycznych dzieci. I nie tylko dzieci.

Mugolskie miasto z domami, sklepami, kościołami, parkami i innymi typowymi elementami infrastruktury- przemienione w pusty plac z kamieniami.

Kamieniami i kawałkami ciał.

Ludzie zabijający innych ludzi- na raz, w masowej ilości. I to nie za pomocą różdżki, ale czegoś, co tworzyło kule ognia.

Potem po kilkadziesiąt takich ciał zasypywanych brudną ziemią.

Czaszki rozłupane, rozbite jak orzechy.

Ciała porozkładane po ulicy, drodze, polu. Chodziły po nich zwierzęta, uciekający ludzie deptali i potrącali.

Chłopcy młodsi od niego uzbrojeni w młotek naprzeciwko wielkiej machinie, miotającej ogień we wszystkie strony.

Krew, tortury i….

I mnóstwo innych rzeczy. To było…tak bardzo INNE od tego, co widział do tej pory, że nie wiedział, co ma zrobić.

Czy wrzeszczeć, czy się schować.

Czy siedzieć w miejscu, czy zacząć biegać w kółko.

 Co myśleć?

Co robić? Co ZROBIĆ? Czy jest sens COKOLWIEK robić?

Przecież…

Ponieważ…

No a jeśli…

Najgorsze ze wszystkiego były ostatnie słowa Hermiony.

„To wszystko działo się naprawdę, Draco… I nikogo nie szokowało. Każda z tych rzeczy i jeszcze więcej była wtedy tak powszechna, jak to, że ty czy ja oddycham”.