MINIATURKA 4

Kochane!

4 część miniaturki! Krótsza niż miała być, ale niestety- nie miałam czasu napisać dłuższej, a jutro wyjeżdżam.
Nie obejmuje więc wycieczki Hermiony i Dracona na Pokątną- jedynie trudne rozmowy o okaleczaniu się. A więc dobra wiadomość- będzie jeszcze część piąta owej miniaturki!
Pamiętajcie, że są to rozmowy z Malfoyami, a nie z Świętym Mikołajem... Szczególnie, jeśli chodzi o Lucjusza- starałam się z niego zrobić porządnego faceta, jednak nie wymagajcie od kolesia stuprocentowej zmiany:) Zaś osobiście nawet podoba mi się to, jak wyszła Cyzia, chociaż czasami miałam dylematy, jak ją przedstawić.
Część może nieco chaotyczna czasem i nie jestem z niej do końca zadowolona, ale mam sentyment do tej miniaturki, więc nie uważam notki za porażkę.
Dedykacja dla Kai Malfoy:)

Pozdrowienia!

MINIATURKA 4

- Draco znalazł to u Hermiony- oświadczyła Narcyza, wysuwając w kierunku męża otwartą dłoń z kawałkiem szkła.

Mężczyzna wytrzeszczył oczy, a potem mocno zacisnął usta.

- Niech to szlag- zaklął, wyraźnie wściekły. –Co ona sobie wyobraża?! Przeklęta szlama!

- Lucjuszu! – obruszyła się Narcyza.

Wiedziała, że mąż jest dobrym człowiekiem, choć  nieco porywczym. Mimo iż sama nierzadko nazywała osoby z niemagicznych rodzin „szlamami”- wynikało to bardziej z przyzwyczajenia, aniżeli z nienawiści- to jednak w tym konkretnym przypadku czuła, że nie powinni posuwać się za daleko. Chodziło w końcu o Hermionę- tą samą która z nimi mieszka i o którą ich ukochany Draco tak się martwi. W takim wypadku…

- Masz rację, kochanie. Nie powinienem- Lucjusz ucałował żonę w usta.

Narcyza zachichotała. Była jedyną osobą, przed którą mąż przyznawał się do błędów. Wolno skinęła głową.

- Rozumiem twoją irytację, kochany… - wtuliła się w silne, ciepłe ramię męża. Jego obecność zawsze dodawała jej siły i otuchy. - Musimy z nią porozmawiać!

- I spróbować wybić jej z głowy te pomysły- przyznał Lucjusz. – Na Boga, cóż jej też przyszło do głowy! Nie mogłaby chociaż przyjść do ciebie i porozmawiać!? Wiem, że się nas boi, ale przecież nie rzucimy w nią Cruciatusa tylko dlatego, że jej smutno! Musi wreszcie to zrozumieć! - denerwował się.

-  Nie możemy jej zmusić do rozmowy!  Przecież…

- Możemy ją postawić w sytuacji bez wyjścia- uciął Lucjusz. – Gdy pokażemy jej, że wiemy o tym idiotyzmie i kategorycznie się z tym nie zgadzamy, jej gryfońskie posłuszeństwo nie pozwoli jej zrobić tego ani razu więcej. Poza tym użyjemy oklumencjii by poznać jej odczucia. Wtedy powinno być łatwiej nad nią zapanować.

- Och, to może być dobry pomysł- przyznała Narcyza. – W końcu cel uświęca środki…. Biedna, biedna Hermiona!

- Lekko nie ma- zgodził się Lucjusz. - Ale dobrze się stało, iż się o tym dowiedzieliśmy, kochanie. Przynajmniej wiemy, na czym stoimy. Cyziu… Moja najdroższa- ty potrafisz okazywać każdemu tyle współczucia…

- Tak jak nasz Draco- wyszeptała Narcyza, z radością pozwalając mężowi się obejmować. – Lucjuszu, wyobrażasz sobie… Sam zapytał się mnie, czy mógłby gdzieś z nią wyjść, by chociaż na trochę wyrwać ją od wszystkiego…

- Myślę, że to dobry pomysł- poparł Lucjusz. – Nie znam się na psychice małych nastolatek, ale wydaje mi się, że to wpłynie na nią pozytywnie… Nasz Draco ma dobre serce. Po tobie, moja droga!

            Musnął ustami jej wargi, a Narcyza poczuła, że wszystkie problemy przestają być istotne. Nieważne, jak wiele ich było- liczyło się tylko to, że miała wokół siebie osoby, które pomagały jej się z nimi zmierzyć.

**********

Hermiona bardzo zdziwiła się, gdy nazajutrz Narcyza i Lucjusz oświadczyli jej, że za pół godziny ma się stawić w swoim pokoju, a jeszcze bardziej zdumiał ją fakt, że zastała tam też Dracona, siedzącego między rodzinami.

Zwykle jak Malfoyowie pragnęli z nią porozmawiać wzywali ją od razu do siebie i po prostu  przekazywali jej potrzebne informacje. Czyżby więc coś się stało?

Hermiona dostrzegła, iż Dracon patrzy na nią z tryumfalnym wyrazem twarzy, spojrzenie Lucjusza było tak niesamowicie poważne, że aż Hermionę przeszedł dreszcz, zaś Narcyza wyrażała sobą chłodną obojętność, ale i swego rodzaju troskę wymieszaną z wyrazem czegoś na kształt zawodu.

Czuła się jak na przesłuchaniu. Oni trzej przeciwko niej jednej. Oni mieli władzę, i mogli zrobić co im się żywnie podobało, ona zaś nie miała prawa nawet podnieść przy nich głosu. Automatycznie skuliła się w sobie i spuściła wzrok.

- Masz nam coś do powiedzenia? – zaczął chłodnym głosem Lucjusz.

O co mogło im chodzić? Niepewnie pokręciła głową.

- Nnnie, panie- wyszeptała.

Draco prychnął, ale Narcyza lekko ścisnęła jego dłoń.

- Może zatem coś ostatnio zgubiłaś? – zwróciła się lodowato.

Dziewczyna znowu pokręciła głową.

- Nie? Czyżby? – kobieta lekko uniosła głos. - A TO poznajesz?

Hermiona wstrzymała oddech. Skąd wiedzieli… Jak znaleźli?… Myślała, że nigdy nie wchodzili do jej pokoju… Czyżby więc ją kontrolowali?

Narcyza trzymała w ręku kawałek jej szkła, który ukradkiem podniosła z ziemi, gdy pracowała w ogromnych ogrodach Malfoy Mannor.

Nigdy, w całym swoim życiu nie powiedziałaby, że kiedykolwiek posunie się do czegoś takiego, że myśl o samookaleczaniu  w ogóle zakiełkuje w jej umyśle. Zawsze była zdania, że kto jak kto, ale ona jest na tyle silna, by stawić czoło wszelkim problemom, bez uciekania się do tak drastycznych środków. Naturalnie miała dość oleju w głowie by wiedzieć, że zachowania autoagresywne są najczęściej objawami depresji, która to jest- wbrew powszechnej opinii- poważną chorobą psychiczną. Tak jak nie można cukrzykowi kazać zwiększyć siłą woli poziomu glukozy we krwi, tak nie można osobie depresyjnej kazać „wziąć się w garść” – tego była świadoma. Ale to wszystko stanowiło dla niej odrębny świat, alternatywną rzeczywistość, istniejącą gdzieś obok, poza- realną, choć niedotykalną.

Tymczasem życie porzuciło ją w takiej, a nie innej sytuacji- i nim się spostrzegła na jej ciele pojawiły się brzydkie blizny.

To była jej ucieczka, jej bezpieczne miejsce, jej mały, prywatny świat bólu i cierpienia.

Coś, czego już nikt nie mógł jej odebrać- fragment wolności, przekonanie, iż jej uczucia jeszcze się liczą.

I nagle także tego próbowano jej pozbawić. Dlaczego tak bardzo jej nienawidzili? Co ona takiego zrobiła?

- Zdejmij sweterek- wyrwał ją z zamyślenia głos Narcyzy.

Zamrugała nerwowo.

- Hermiono, proszę zrobić to, co poleciła moja żona! – zagrzmiał Lucjusz.

- Ale…

- Nie masz prawa dyskutować – uciął chłodno Dracon. – Zdejmuj ten przeklęty sweter!

Hermiona zacisnęła powieki, ale nie zdołała powstrzymać łez. Powoli, drżąc na całym ciele, zaczęła rozpinać małe guziczki.

Domyśliła się, do czego Malfoyowie zmierzają. Naturalnie, nie mieli żadnych brudnych intencji.

Ona po prostu starała się nosić bluzki z długim rękawem, by zakryć liczne blizny, widniejące na jej rękach. Tym więc sposobem chcieli ją ośmieszyć. Pokazać, że wiedzą, że mają nad nią władzę. Może ją ukarać…

Opanuj się! Gdy uciekłaś też byłaś pewna, że użyją czarnej magii, by cię opamiętać…. Tymczasem prawda wyglądała zupełnie inaczej.

Ale tym razem…

Wciąż nie patrząc arystokratom w oczy pozbyła się swetra. Mimo że stała przed nimi w zwykłej, starej, niebieskiej sukience do kolan bez rękawków, czuła się zupełnie naga.

Doskonale można teraz było dostrzec jej ślady słabości, oznaki upadku i rozpaczliwej walki, niemego błagania o pomoc.

Lucjusz, Narcyza i Draco zaś starali się nie dać po sobie poznać, jak bardzo poruszyło ich okaleczone ciało Hermiony.

Młody Ślizgon widział już rany na ciele dziewczyny, ale mimo wszystko każde spojrzenie na ten zewnętrzny objaw jej cierpienia stanowił dla niego nową dawkę bólu. Zależało mu na niej, był tego pewien. Dostrzegł zadziwiający fakt, iż jej osoba zajmuje sporą część jego myśli- teraz zaś patrzył na tak bolesne oznaki smutku- JEJ smutku, JEJ rozpaczy, JEJ łez... Patrząc na Hermionę, przedstawiającą sobą obraz bólu i rozpaczy zastanawiał się, czy wyszedłby na słabeusza, gdyby podbiegł do niej i otarł jej łzy własnymi rękami.

Pozostał jednak na miejscu.

Lucjusz w prawdzie nie raz w swoim życiu poznał wiele gorszych widoków, ale w tej małej dziewczynce było coś takiego, iż czuł, że jej cierpienie w pewnym stopniu dotyczy też jego. Owszem, czuł irytację- co ta mała szlama sobie wyobraża? Doprawdy, czy nie ma dość oleju w głowie by wiedzieć, że jej zachowanie jest kompletnie irracjonalne? Z drugiej jednak strony w pewien pokrętny sposób żałował Hermiony  mimo całej złości na jej osobę widok jej pociętych ramion nie przysparzał mu poczucia tryumfu i satysfakcji. Cieszył się z metody, jaką obrali w rozmowie z dziewczyną. Naturalnie, widział na pierwszy rzut oka jej zmieszanie i zakłopotanie. I bardzo dobrze. Nie dopuszczą rzecz jasna do sytuacji, w której Hermionie stałaby się jakaś realna krzywda- ale on, Lucjusz Malfoy, nie bez powodu odgrywał tak ważną rolę w czarodziejskiej społeczności. Skoro więc ma do rozwiązania konflikt z jakąś małą szlamą, pozostającą pod jego opieką, wskazane jest, by całość procesu przeszła zgodnie z jego planem. W końcu miał na uwadze tylko i wyłącznie dobro tego dziecka!

Natomiast Narcyza- opiekuńcza i kochająca matka, całym sercem starała się zrozumieć motywy postępowania tego biednego dziecka- i mimo iż nie wiązały jej z dziewczyną żadne więzi krwi i teoretycznie powinna jej nienawidzić, nie potrafiła wzbudzić w sobie nic oprócz troski i desperanckiego pragnienia ulżenia w cierpieniu małej Hermionie- bezbronnej, skrzywdzonej Hermionie, zagubionej i samej w okrutnym, złym świecie. Było to jednak trudne ze względu na znaczne różnice społeczne, dzielące ich osoby Trzeba było rozegrać wszystko jak najbardziej poprawnie.

Nie było miejsca na żadne patetyczne oznaki słabości- tylko chłodny, nieprzychylny wzrok pełen zawodu. A przynajmniej próby utrzymania go.

            Hermiona więc płakała, czując się zupełnie bezsilna- takiego uniżenia nie czuła od dawna. Teraz, gdy Malfoyowie poznali jej największą tajemnicę, nie miała już nic na swoją obronę. Żadnej ucieczki, żadnej metody odreagowania. Zupełnie zdanie na łaskę i niełaskę arystokratów.

- Hermiono, proszę w tej chwili wręczyć nam pozostałe narzędzia, których używałaś do… TEGO- odezwał się chłodno Lucjusz.

            Gryfonka przełknęła ślinę.

- Ja…nic innego nie mam- wyszeptała bezgłośnie.

- Taak… To się da łatwo sprawdzić- mężczyzna wyciągnął różdżkę. – Accio quae acutis!

            Kolejne dwa kawałki szkła wyleciały z szafy, zaś od strony szuflady nocnej szafki szybowała cienka żyletka.

Dziewczyna zacisnęła powieki. Została na dodatek przyłapana na kłamstwie. Nie uniknie kary. To, co zrobiła było niedopuszczalne. Co ją w ogóle podkusiło, by powiedzieć nieprawdę? Przecież…och, była taka głupia! Przecież mogła przewidzieć, iż Malfoyowie sprawdzą każde jej słowo!

Kątem oka dostrzegła Draco, wpatrującego się to w ostre narzędzia, to w jej twarz.

W błękitnych oczach Ślizgona, które coraz częściej widziała, gdy tylko zamykała swoje, dostrzegła nutę niepewności.

Chłopak jakby chciał jej coś powiedzieć. Och, Draco- nie daj swoim rodzicom mnie skrzywdzić! Przepraszam, już nie będę- ale proszę, proszę, powiedz im, by mi darowali! Ja… ja nie chciałam wam sprawić przykrości! To tylko moja forma ucieczki, w żaden sposób nie odbija się na relacjach z wami…. To mój prywatny, mały świat! Nie odbierajcie mi chociaż jego, proszę!

Dracon nagle mrugnął- zupełnie tak, jakby znał dokładnie myśli dziewczyny. To… to było niemożliwe!

Nie mogła się jednak nad tym zastanowić. Narcyza podeszła do niej z wściekłą miną i założyła ręce na piersi.

- Dlaczego skłamałaś? – wysyczała tak przenikliwym tonem, iż Hermionę przeszły ciarki.

W tej chwili arystokratka wyglądała tak upiornie, że sam jej widok mógł przyprawić o lęk. Pięknie i dostojnie, ale przerażająco. Przerażająco do tego stopnia, że Hermioa nie była w stanie wyartykułować dźwięku, tak panicznie się bała.

„Proszę, by to się już skończyło” – błagała bezgłośnie, czując w oczach nowe łzy. – „Uderzcie mnie, ukarzcie, rzućcie zaklęcie….tylko proszę, proszę- by to się już skończyło!” – powtarzała w duchu bezgłośnie. Ale…

- Lucjuszu, Draco- wyjdźcie stąd- powiedziała nagle Narcyza.

Chyba dla każdego był to szok.

- Ale mamo, przecież… - zaczął oponować Dracon, lecz kobieta uniosła rękę.

- Poradzę sobie i nic jej nie będzie- oświadczyła ostro. – Chcę z nią tylko porozmawiać.

Lucjusz wiedział, że nie ma co dyskutować z żoną, gdy ta wyraża taką determinację. Dopiero gdy więc ojciec z synem wyszli, Narcyza odezwała się przesadnie spokojnym tonem do wciąż przerażonej dziewczyny:

- Hermiono, dlaczego to robisz? Dlaczego!?

- Bo to mi pozwala uciekać- odezwała się prawie bezgłośnie Gryfonka, gdy tylko uznała, że absolutnie nie ma drogi ucieczki i jest zmuszona rozmawiać z panią Malfoy. Zwierzać się jej, uzewnętrzniać swoje najintymniejsze smutki…

Gdy bowiem Narcyza Malfoy chciała się czegoś dowiedzieć- to się dowiadywała. Taka była zasada.

- To ci nie pomoże, dziecko – ni stąd ni z owąd głos blondynki stał się łagodniejszy- na tyle, że Hermiona odważyła się podnieść na nią wzrok. Niebieskie oczy pani Malfoy zdawały się przeszywać ją na wskroś, ale rysy twarzy stały się cieplejsze. Nie ulegało wątpliwości, że kobieta po raz kolejny się o nią martwiła. - Niczego nie zmieni!

- Ale czuję się znacznie lepiej- w obecnej sytuacji Hermiona zdecydowała się podjąć próby wyjaśnienia motywów swego działania. Naraz pomyślała, że pani Malfoy mogłaby ją zrozumieć. A przynajmniej wyglądało na to, iż chciała – A to dotyczy tylko mnie, więc…

- Tak uważasz? – przerwała Narcyza, ponownie wracając do ostrego tonu. - Myślisz, że dla nas to zupełnie obojętne? Draco płakał przez trzy godziny…. Po raz pierwszy od długiego czasu widziałam moje dziecko we łzach…. Lucjusz wziął dziś sobie wolne z pracy, tylko dlatego żeby rozwiązać tę sprawę, a ja nie spałam całą noc zastanawiając się jak ci pomóc i co zrobić, byś przestała się krzywdzić. Skoro jesteś zdolna do CZEGOŚ TAKIEGO to skąd mogę wiedzieć, że pewnego  dnia nie zapragniesz…  Nie chcę żyć w ciągłym stresie, czy aby na pewno jesteś bezpieczna, czy aby w danej chwili nie robisz sobie czegoś okropnego… Moja mała Hermiono! To nie jest tylko twoja sprawa… Prawdę mówiąc to jest najmniej twoja sprawa….

- Nie wiedziałam- szepnęła zmieszana dziewczyna, próbując wyjść z szoku. To było zbyt irracjonalne! Ale z drugiej strony… Ta cała sytuacja była tak nierealna, że… ciężko byłoby ją wymyślić. – Nie wiedziałam, że państwo się tak martwią….

- Oczywiście, że się martwimy! – oburzyła się w odpowiedzi Narcyza. - Ty myślisz, że jesteś tu dlatego, że musimy cię trzymać? Że to dla nas kara? Akt miłosierdzia z naszej strony? Że my, Malfoyowie, najpotężniejsza rodzina czarodziejów w Anglii, nie znalazłaby innej służącej? Lub ewentualnie innego miejsca, żeby przechować taka małą szlamę, niż tylko swój własny dom? Hermiono, wszyscy bardzo cieszymy się, że tu z nami jesteś! Uwierz w to wreszcie!

            I wtedy stała się rzecz niesłychana.

Hermiona poczuła, jak ktoś kładzie jej rękę na ramieniu, a w następnej chwili tkwiła już w objęciach blondynki- w zupełnym milczeniu.

Tak więc stało się- Narcyza Malfoy- pani Malfoy Mannor, potężna i wpływowa arystokratka- przez godzinę tuliła do siebie małą, pociętą Hermionę Granger, która na wpół przerażona, na wpół zakłopotana łkała bezgłośnie w ramionach blondynki.

Wtedy, podczas tej magicznej ciszy dziewczyna zdała sobie sprawę, iż po raz pierwszy od śmierci rodziców poczuła się nieco bezpieczniej.

************

- Hermiono, jutrzejszy dzień będzie dla ciebie wyglądał nieco inaczej! – poinformował wieczorem Lucjusz.

Od chwili pamiętnej rozmowy w jej pokoju nie wracali już do tematu samookaleczania.  Wszystko zostało powiedziane i uczynione. Nie było potrzeby bardziej tego roztrząsać, przynajmniej nie na razie.

            Hermiona spojrzała ciekawie na swoich właścicieli, ale to Draco zabrał pierwszy głos.

- Jutro nie będziesz musiała pracować, Granger. Porywam cię na Pokątną! – oświadczył z uśmiechem, ignorując oburzone spojrzenie matki, w reakcji na użycie nazwiska dziewczyny. – Jak się na to zapatrujesz?

            Hermiona zmieszała się i lekko zarumieniła. Czyżby Dracon Malfoy naprawdę chciał spędzić z nią cały dzień? Z NIĄ, tą szlamą, którą tak gardził? To prawda, rozmawiali ostatnio całkiem normalnie. Dalej jej dokuczał, ale teraz było to raczej w formie droczenia się. Zawsze dbał o to, by była bezpieczna- raz nawet przyłapała go, że sam od siebie przytrzymał jej zaklęciem w górze ciężką sofę, by mogła pod nią posprzątać.

No, i ten pamiętny raz, kiedy to najwidoczniej zaniósł ją do łóżka, bo zasnęła w bibliotece…

„Szlamę” w jego słowniku zastąpiło w przeważającej większości przypadków wyraz „szlamcia” lub specyficzne, nieco denerwujące swą przerysowaną słodyczą zdrobnienie jej imienia (mianowicie „Mionek”) - i zawsze towarzyszył im zadziorny  uśmiech lub pieszczotliwe zmierzwienie włosów. Nigdy obrzydzenie ani nienawiść w oczach. Czasem nawet zamieniał się w władczego pana, wydającego jej rozkazy, nie znoszące sprzeciwu- ale zauważyła, że zdarza się tak tylko wtedy, gdy sytuacja dotyczy jej szeroko pojętego dobra- i tak albo kazał jej iść spać, albo wracać do domu, gdy piątą godzinę sprzątała w rozpalonym słońcem ogrodzie i zaczynało już kręcić jej się w głowie, albo w końcu życzył sobie, by przygotowała mu kolację i potem zmuszał ją do tego, by towarzyszyła mu przy jedzeniu- zawsze wtedy, gdy sama nie miała wcześniej czasu na posiłek.

            No, ale jest pewna różnica! Na Pokątnej byli ludzie, którzy go znali… Jak więc to możliwe, że…

- Hermiono, a cóż to za myśli krążą po twojej główce? – zagadnęła nagle Narcyza, wyrywając ją z zamyślenia i patrząc na nią z dezaprobatą. – Widzę, że musimy popracować nad twoją pewnością siebie i poczuciem własnej wartości, kochanie!

            A Hermiona zarumieniła się tylko, gdyż zdała sobie sprawę, iż od tej chwili nawet jej myśli podlegają kontroli arystokratów. 

Przesłuchanie. Wiem, że ciut nie wyszło i są nieścisłości, ale starałam się. Mam nadzieję, ze się wam podoba. :)